Ο έρωτας έχει και μερικές άσχημες εκφάνσεις. ΟΚ, δεν μπορούμε όλοι να είμαστε ερωτευμένοι με όλους. Ούτε με το ζόρι μας θέλει αυτός που θέλουμε. Τι γίνεται από εκεί και πέρα όμως για εμάς τους άντρες;
Καταρχήν δεν το βάζουμε κάτω όταν είμαστε ερωτευμένοι εμείς οι άντρες. Γιατί ακόμη και 1% πιθανότητα να έχουμε θα το παλέψουμε. Έτσι είναι ο έρωτας. Σαν να βλέπεις έναν τοίχο και να παίρνεις φόρα και να κοπανάς. Και επειδή είμαστε και λίγο… μαζοχάκια ξαναχτυπάμε. Και ξαναχτυπάμε. Γιατί απλά αξίζει.
Τι γίνεται όμως όταν δεν μας θέτε; Ή όταν μια μέρα μας πείτε «Είσαι καλό παιδί, αλλά είμαι με κάποιον άλλον πια». Θα σας πως εγώ τι γίνεται.
Δεν θα πούμε κάτι, γιατί πάνω από όλα θέλουμε να είσαστε ευτυχισμένες. Ναι, εγωιστές είμαστε αλλά όταν ερωτευόμαστε δεν παίζει κάτι τέτοιο. Θέλουμε ευτυχία για εσάς. Είτε μαζί μας (το σωστότερο για σας είναι βρε κουτά) είτε με κάποιον άλλον (λάθος είναι, don’t do it). Οπότε δεν θα μιλήσουμε.
Μετά θα βγούμε με τους κολλητούς, θα πιούμε τον Βόσπορο (και την Κασπία), θα ακούσουμε την δισκογραφία του Οικονομόπουλου, θα δυσκολευτούμε αλλά θα κάνουμε το αναμενόμενο. Θα εξαφανιστούμε από την ζωή σας. Επειδή 1ον: Έχουμε και αξιοπρέπεια ή κάτι που μοιάζει με αξιοπρέπεια. 2ον: Δεν θα βγει τίποτα καλό. Μια γυναίκα όταν πάρει την οριστική της ετυμηγορία, δεν θα αλλάξει. Δικαστήριο αλλάζει απόφαση. Γυναίκα… ΟΧΙ! 3ον: Αποδεχόμαστε την ήττα μας.
Οπότε ούτε facebook θα μας βρείτε, ούτε twitter, ούτε σπίτι μας. Πιθανότατα θα έχουμε μπαρκάρει κιόλας, δεν αποκλείεται τίποτα.
Γιατί όμως όλα αυτά; Γιατί πονάμε να ξέρουμε πως είστε με άλλον. Να είμαστε φίλοι να λέμε τι; Πόσο ευτυχισμένες είστε; Πόσο τον αγαπάτε και πόσο καλά περνάτε; Που θα πάτε για φαγητό; Όχι, δεν αντέχετε. Η κλωτσιά στο καλάμι αντέχετε. Αυτό όχι. Και όσοι λίγοι γενναίοι το προσπάθησαν, το βράδυ γυρνούσαν σπίτι και έκλαιγαν στο ντουζ σε εμβρυακή στάση. Για έναν γνωστό λέω, ξέρει ποιος είναι…
Φίλοι ένας άντρας και μια γυναίκα μπορούν να είναι. Φίλοι ένας ερωτευμένος άντρας με την γυναίκα που ερωτεύτηκε ΔΕΝ μπορεί να είναι, ειδικά όταν εκείνη είναι με άλλον. Μικροπρέπεια, το ξέρω, το ξέρει και ο Αδάμ (ο πρωτόπλαστος ντε) και όλοι οι άντρες. Αλλά έτσι είναι.
Και πώς να είσαι φίλος με μια γυναίκα που σε κάνει να χαμογελάς, να χάνεις τα λόγια σου, να χαίρεσαι που την ερωτεύτηκες, που την βλέπεις να φεύγει και σπάει η καρδιά σου και ξέρεις ότι νιώθει εκείνη το ίδιο για άλλον; Ναι είμαστε μαζόχες αλλά όχι και έτσι.
Οπότε το ερώτημα είναι ένα: Γυρνάει η κατάσταση; Αν βάλεις Σπανούλη στο τελευταίο 3λεπτο, γυρνάει. Αν δεν σε βλέπει αλλιώς, πραγματικά κανείς δεν ξέρει. Γιατί η ζωή δεν ξέρουμε τι φέρνει. Γιατί όσο υπάρχει έρωτας υπάρχει και η ελπίδα. Μικρή; Μικρή. Την δεχόμεθα.
Ε, τώρα μόλις μας σκάσει η βόμβα ξέρουμε εμείς: Έχει κάτι ευκαιρίες καριέρας στα γκαζάδικα για Σομαλία… μπερικέτι!
ΥΓ: Μάνα, don’t worry δεν την μπορώ την θάλασσα!
ΥΓ 1: Το ομορφότερο χαμόγελο είναι αυτό που το σκέφτεσαι όλη μέρα. Και ας μην είναι δίπλα σου.
Διάβασε ΕΔΩ πως αντιδράμε όταν καταλάβουμε πως ερωτευτήκαμε (εκτός από τον πανικό)
Διάβασε ΕΔΩ γιατί κρυβόμαστε από το να το παραδεχτούμε!