Όπως το έχω αναφέρει ξανά σε προηγούμενα άρθρα, ο Θάνος σε 12 μέρες γίνεται 3 χρονών (what;), έτσι δεν υπήρχε καλύτερη συγκυρία για να κόψει την πιπίλα. Θα μου πεις ότι είναι πολύ μεγάλος για να έχει πιπίλα (και θα συμφωνήσω, και εγώ το ίδιο πίστευα πριν κάνω παιδί), αλλά τι να γίνει, μία τα δόντια που τον ταλαιπώρησαν από 8 μηνών μέχρι και πριν λίγους μήνες, μία οι αρρώστιες από τον παιδικό σταθμό, η πιπίλα είχε γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του ύπνου του και όχι μόνο.
Όλα αυτά μέχρι χθες που αποφάσισα ότι enough is enough και είπα σιγά-σιγά να την ξεφορτωθούμε. Η αρχή έγινε πρωί-πρωί όταν κάποια στιγμή έπεσε στο πάτωμα και τότε γρήγορα την έκρυψα. Λίγα λεπτά άκουσα την κλασική ερώτηση ''Μαμά που είναι η πιπίλα;'', χωρίς δεύτερη σκέψη του απάντησα ότι επειδή σε λίγες μέρες έχει γενέθλια και γίνεται 3, η πιπίλα έβγαλε ποδαράκια και πήγε σε κάποιο μωράκι που την χρειάζεται. Μπορεί να ακούγεται κάπως χαζό, αλλά εκείνο μου ήρθε την συγκεκριμένη στιγμή.
Ο Θάνος απόρησε λίγο, αλλά επειδή έπρεπε να φύγουμε και συγχρόνως έπαιζε με μια μπάλα, το θέμα ξεχάστηκε. Έπειτα πήγαμε στη μαμά μου, παίξαμε, φάγαμε, όλα καλά. Μέχρι που ήρθε η ώρα για τον μεσημεριανό ύπνο - που πάντα κοιμάται με την πιπίλα - και κάπου εκεί τα πράγματα δυσκόλεψαν. Λίγο με τα παραμύθια, λίγο η κούραση και τα κινούμενα σχέδια, όλη η οικογένεια πανηγύριζε ότι η πρώτη δύσκολη φάση μόλις είχε περάσει. Αμ δε, αφού μετά από μισή ώρα ο Θάνος (θέλεις λόγω στερητικού συνδρόμου) άρχισε να την αναζητά και να κλαίει. Το κλάμα λεπτό με το λεπτό όλο και δυνάμωνε και τα νεύρα του είχαν πιάσει κόκκινο. Το πρώτο καμπανάκι μόλις είχε χτυπήσει (φυσικά η σκέψη να δώσω την πιπίλα αμέσως μου πέρασε) και κάτι μου έλεγε ότι η πρώτη μέρα χωρίς πιπίλα θα είναι αρκετά δύσκολη.
Πάνω από μια ώρα ούρλιαζε και τα πρόσωπα όλων μας ήταν μέσα στην απορία και τη λύπη που τον βλέπαμε κυριολεκτικά να χτυπιέται. Μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησε και άρχισε να λέει ότι μεγάλωσε και δεν έχει πια πιπίλα (αντίφαση ε;). Λίγο μετά πήγαμε σε ένα μίνι μάρκετ και πήραμε ένα παγωτό γιατι σχεδόν πέρασε μια μέρα χωρίς να βάλει πιπίλα. Πάλι μετά όλα καλά, παιχνίδια, γέλια και κτλ, μέχρι που ήρθε και το δεύτερο εμπόδιο, ο ύπνος το βράδυ. Όπως και το μεσημέρι κοιμήθηκε κανονικά χωρίς δυσκολία, ώσπου το ρολόι έδειξε 3.00 και θυμήθηκα πως ειναι να έχεις πάλι νεογέννητο. Ο Θάνος έκλαιγε συνέχεια μέχρι τις 5.30 το πρωί με μικρά διαστήματα ξεκούρασης 5 λεπτών το πολύ.
Η πρώτη μέρα χωρίς πιπίλα πέρασε κάπως έτσι και είμαι αρκετά χαρούμενη γιατι δεν λύγισα και δεν του την έδωσα (ενώ άνετα θα μπορούσα να το είχα κάνει και στη συνέχεια να κοιμηθώ ήσυχα). Όπως φαίνεται το κόψιμο της πιπίλας για εμάς, δεν θα είναι εύκολος δρόμος. Αλλά τι να κάνουμε; Από τις δυσκολίες και από τα παιδιά, μαθαίνεις τι σημαίνει υπομονή και κυρίως αγάπη. Too be continued...