Κι όμως, πέρασαν 16 ολόκληρα χρόνια από εκείνον τον καταστροφικό σεισμό της Πάρνηθας που σημάδεψε τις ζωές μας. Ήταν 7 Σεπτεμβρίου του 1999, είχε ένταση 5,9 ρίχτερ και κράτησε 15 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Πίσω του άφησε πάνω από 140 νεκρούς, τουλάχιστον 700 τραυματίες, 40.000 άστεγες οικογένειες και ζημιές 3 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η συζήτηση, λοιπόν, στο γραφείο δεν άργησε να έρθει αναπόφευκτα. Εσύ πού ήσουν εκείνη την ημέρα; Πώς βίωσες αυτή την καταστροφή; Ποιες είναι οι σημερινές σου αναμνήσεις;
Ξεσκονίσαμε λίγο τη μνήμη μας και βάλαμε κάτω όλα τα στιγμιότυπα που καταγράφηκαν στο μυαλό μας.
Νάνσυ Φαφούτη: Η 7η Σεπτεμβρίου του 1999 είναι λίγο θολή στο μυαλό μου μιας και ήμουν μόλις 13 χρονών. Νομίζω πως ήμουν μαζί με τα ξαδερφάκια μου που ήταν μωρά και προσπαθούσα να τα απασχολήσω παίζοντας μαζί τους παιχνίδια την ώρα που η μαμά τους μαγείρευε. Έπειτα ακολούθησε ένας μεγάλος ξαφνικός κρότος και εγώ στεκόμουν σαν χάνος κάτω από το Π της πόρτας επειδή έτσι μας είχαν πει κάποτε στο σχολείο. Η αδερφή μου η Κλαίρη, πάλι, ισχυρίζεται ότι εκείνη τη στιγμή βλέπαμε «Baywatch» και ότι το συμβάν που περιέγραψα το βιώσαμε στους μετασεισμούς. Και, όντως, μπορεί να έχω διαγράψει από τη μνήμη μου τη στιγμή του σεισμού, όμως δεν πρόκειται να ξεχάσω την εικόνα της γειτονιάς μου στο Χολαργό τις επόμενες μέρες. Θυμάμαι τη γειτόνισσα που είχε στήσει μια σκηνή στην πλατεία που τις προηγούμενες μέρες έπαιζα ανέμελη, την οικογένεια του συμμαθητή μου να ξημεροβραδιάζεται στο παρκαρισμένο αμάξι της και τον μπαμπά μου να μου λέει ότι δεν χρειάζεται τα βράδια να κοιμάμαι κάτω από το τραπέζι γιατί «ό,τι είναι να γίνει θα γίνει». Σοφός ο μπαμπάς μου που δεν με άφησε να ζω με το φόβο. Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, ίσως παραήταν αναίσθητος αν αναλογιστείς ότι η αδερφή μου η Μαριέττα τον θυμάται να τρώει μακαρόνια σε σχήμα κοχυλιού και να μην αφήνει κάτω το πιρούνι ούτε στιγμή παρά τον όποιο πανικό επικρατούσε τριγύρω του. Αν, πάντως, η Κλαίρη έχει δίκιο και πράγματι έπαιζε το Baywatch, τότε μάλλον πρέπει να κάνεις κλικ ΕΔΩ για να δεις πώς είναι σήμερα οι πρωταγωνιστές της θρυλικής σειράς.
Έλενα Χριστοδούλου: Θυμάμαι ότι ήμουν στο σπίτι με τη μαμά μου και την αδερφή μου. Εγώ απίστευτα χαρούμενη, γιατί θα πήγαινα να μείνω για δύο ημέρες στο σπίτι του νονού μου κι ετοίμαζα τα πράγματα που θα έπαιρνα μαζί μου. Μένουμε σε μεζονέτα και το δωμάτιο το δικό μου και της αδερφής μου, βρίσκονται στον κάτω όροφο (έχει σημασία αυτή η λεπτομέρεια για τη συνέχεια). Ήμασταν λοιπόν και οι τρεις κάτω, στα δωμάτια. Κάποια στιγμή, εγώ ανέβηκα επάνω για να πάρω κάτι πράγματα από το δωμάτιο της μαμάς. Εκείνη την ώρα έγινε και ο σεισμός. Θυμάμαι απλά τον τρόμο που ένιωσα, καθώς μέχρι τότε ήταν κάτι ξένο προς εμάς, ένα φαινόμενο το οποίο δεν είχαμε ξαναζήσει. Μέσα στον πανικό μου, άκουσα τη φωνή της μαμάς μου να λέει: «Έλενα, κάτω!», εννοώντας ν αμπω κάτω από το τραπέζι. Εγώ όμως άρχισα να κατεβαίνω τρέχοντας τα σκαλιά, ενώ τα αντικείμενα από τα ράφια του σπιτιού έπεφταν στο πάτωμα και στη σκάλα, δίπλα μου, την ώρα που την κατέβαινα. Ύστερα η μαμά μας πήρε και βγήκαμε στο δρόμο, όπου είχε μαζευτεί όλη η γειτονιά. Η αδερφή μου, πριν το σεισμό, δοκίμαζε τα χειμερινά της παπούτσια,με αποτέλεσμα να κατέβει κάτω με πιτζάμες και μποτάκια (αυτά τα κίτρινα). Αλλά κι εγώ δεν είχα καλύτερο outfit! Μόλις ηρεμήσαμε από το σοκ, σκεφτόμασταν τις αντιδράσεις και ειδικά τη δική μου και γελούσαμε. Μετά από τόσες ασκήσεις που κάναμε έπειτα στο σχολείο, ήμουν πια σίγουρη ότι αν συνέβαινε πάλι κάτι τέτοιο, θα ήξερα πώς να αντιδράσω και να εμποδίσω τον πανικό να με κυριεύσει.
Tόνια Παπαμιχαλοπούλου : Εμένα ο σεισμός δεν με βρήκε στην Αθήνα αλλά στο χωριό μου στον Πύργο Ηλείας, που κάθε χρόνο πήγαινα από μικρή και έκανα 2 μήνες διακοπές με την ξαδέρφη μου. Κανονικά θα επέστρεφα 8 Σεπτέμβρη αλλά τα γεγονότα και ο σεισμός τα ανέβαλε όλα. 7 Σεπτέμβρη, λοιπόν μεσημέρι ήμουν με την γιαγιά μου την Βάσω, είχαμε φάει και εγώ ετοίμαζα την βαλίτσα μου και έφτιαχνα τα παιχνίδια μου ακούγοντας μουσική στο ραδιόφωνο. Κάποια στιγμή ακούω '' Τόνιαααα έλααααα'', ήταν η γιαγιά μου που έβλεπε ένα έκτακτο δελτίο ειδήσεων, ισχυρός σεισμός στην Αθήνα, μετέδιδαν όλοι. Αυτό ήταν από εκείνη την στιγμή δεν θυμάμαι αρκετά μιας και η γιαγιά μου άρχισε τα τηλέφωνα στο σπίτι μου στην Αθήνα και στο μαγαζί του μπαμπά μου. Όλες οι γραμμές κομμένες, δεν ήξερα τι να σκεφτώ για τους γονείς και τα 2 αδέρφια μου. Το κάθε λεπτό που περνούσε φαινόταν σαν μια ολόκληρη ώρα και ως κοριτσάκι 12 χρονών δεν υπήρχε περίπτωση να μη με πάρουν και τα κλάματα. Αργά πια το βράδυ, χτυπάει το τηλέφωνο και τρέχουμε και οι 2 να πιάσουμε το ακουστικό, ήταν η μαμά μου η οποία συγκλονισμένη μας ενημέρωσε πως όλοι είναι καλά, μόνο το σπίτι είχε υλικές ζημιές. Αμέσως ανακουφίστηκα και σκέφτηκα ότι θα τους αγκαλιάσω όλους ξανά. Για περισσότερη ασφάλεια επέστρεψα 9 Σεπτέμβρη, βλέποντας μια Αθήνα ''άλλη'' από αυτή που είχα αφήσει πίσω.
Ιλιάδα Κλάγκου: 7 Σεπτεμβρίου 1999. Μια συνηθισμένη Τρίτη έμελε να είναι μια Τρίτη που θα θυμόμαστε όλοι, που συγκλόνισε τις ζωές και τις ψυχές μας. Για μένα ξεκίνησε ως μια ακόμα μέρα της εβδομάδας, με την στάνταρ ρουτίνα: πρωινός καφές παρέα με μια πρωινή ειδησεογραφική εκπομπή, και μετά περπάτημα μέχρι το κέντρο της πόλης για δουλειές.
Ήμουν στην πρώτη μου δουλειά όταν νόμιζα πως άκουσα ένα υπόκωφο μουγκρητό - πολύ παράξενη αίσθηση που κράτησε δευτερόλεπτα μέχρι να αρχίσει η γη να χορεύει. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες- πέρασαν και 16 χρόνια από τότε- θυμάμαι όμως αυτό το πετάρισμα στην καρδιά μου και το στομάχι κόμπο, όχι τόσο γιατί φοβόμουν για τον εαυτό μου όσο γιατί ήμουν μακριά από την γιαγιά και την αδελφή μου, τα δύο πιο πολύτιμα πρόσωπα στην ζωή μου- σε εκείνες πήγε όλο το καρδιοχτύπι μου. Με τα τηλέφωνα νεκρά, το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να βγω στο δρόμο, να προσπαθήσω να κρατήσω την ψυχραιμία μου μέσα στον απόλυτο πανικό, και να καταφέρω να φτάσω σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσα. "Όλα θα πάνε καλά" σκεφτόμουν- χωρίς, βέβαια, να έχω ιδέα πως όχι, δεν πήγαν όλα καλά για πολλούς συνανθρώπους μου... Οι τρεις μας συναντηθήκαμε στη μέση του δρόμου, το σπίτι μας ελαφρά τραυματισμένο απο το πέρασμα των ρίχτερ, αλλά δεν μας ένοιαζε γιατί ήμασταν σώες, αβλαβείς και μαζί.
Δανάη Γεωργαντά: Ευτυχώς ήμουν από τις τυχερές. Τον Σεπτέμβριο του ’99 ζούσα ακόμα Ολλανδία και θα μετακόμιζα τον Οκτώβριο μαζί με την οικογένειά μου στην Ελλάδα. Ήμουν μόλις 9 χρονών και θυμάμαι που ρωτούσα τη θεία μου που ζούσε στο νέο Ηράκλειο τι είναι όλοι αυτοί οι σταυροί στα σπίτια! Τους έβλεπα παντού πράσινοι, πορτοκαλί, κόκκινοι... Όταν μου εξήγησε τι σήμαιναν έπαθα σοκ. Δεν είχα ξαναζήσει σεισμό και δεν είχα ξαναδεί μισογκρεμισμένα σπίτια. Ακόμα και τώρα δεν έχω δει πλάνα από τότε αλλά μου έχουν πει φίλοι και γνωστοί την εμπειρία τους. Μια γνωστή μου επειδή έτρωγε μακαρόνια με κιμά εκείνη την ώρα δεν μπορεί να το φάει πλέον. Από αυτό και μόνο μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλος και σοκαριστικός ήταν ο σειστός.
Μαρία Μωραΐτη: Τον σεισμό του ’99 τον βίωσα μέσα από τις ειδήσεις των οκτώ και τα έκτακτα δελτία, όπως άλλωστε και τους πολέμους που τότε έδειχναν. Για μένα ήταν ένα déjà vu του μεγάλου σεισμού του 1996 που είχαμε στην Κρήτη, όπου μέναμε. Τότε ήμουν 5 χρονών και θυμάμαι ακόμα τα πράγματα στην αίθουσα να πηγαίνουν πάνω κάτω και την δασκάλα μας να φωνάζει. Από εκείνη τη μέρα πέρασα πολλά βράδια με την αγωνία αν ο Θεός ακούει την προσευχή μου. Μέρος αυτής ήταν η παράκληση «να έχεις καλά όλα τα παιδάκια του κόσμου, χωρίς τανκς, σεισμούς και πολέμους». Εκείνο το βράδυ του ’99 πάλι με ένα ομιχλώδες συναίσθημα φόβου, ευχόμουν πάλι το ίδιο με πολλαπλάσια αγωνία για το τι θα γινόταν αν κάτι αντίστοιχο συνέβαινε. Έκτοτε, σιχαίνομαι τα δελτία ειδήσεων και κάθε φορά που άκουγα έκτακτο μέχρι μεγάλη πια (εδώ και 4 χρόνια δεν βλέπω tv) σφιγγόταν η ψυχή μου.
Βάλια Ζαμπάρα: Βλαχάκη 63, 1ος όροφος ενός σπιτιού που μένω από 2 ετών και ξέρω κάθε του περιέργο θόρυβο.
Είμαι 13. Είμαι ξαπλωμλενη στον καναπέ. Βλέπω Baywatch και περιμένω να γυρίσω το κανάλι στο Μega για να δω Beverly Hills. Είναι το επεισόδιο που η "σκύλα" Valory γράφει ένα αποκαλυπτικό γράμμα στην "ολάνθιστη" Κelly.
Τα τζάμια τρίζουν. "Πάλι φορτηγό περνάει από κάτω". Ακολουθεί ένα παράξενο βουητό. Αρχίζω να κουνιέμαι. Αυτό δεν είναι φορτηγό. Χωρίς να το καταλάβω, έχω ήδη βρεθεί κάτω από την κάσα της πόρτας, ενώ φωνάζω "σεισμός", με αυτη τη φωνή που κόβεται από το φόβο και την αδρεναλίνη. Νομίζω, αλήθεια, τα δάκρυα κυλούν χωρις να τα ελέγχω.
Λίγα δεύτερα μετά, σταματάει. Τρέχω προς την κρεβατοκάμαρα της μάνας μου, η οποία έχει ξαπλώσει για τον μεσημεριανό της ύπνο. Την συναντάω στα μισά της διαδρομής κι αγκαλιαζόμαστε.
Δεν θυμάμαι τι έφαγα χθες, αλλά θυμάμαι εκείνη τη μέρα με κάθε λεπτομέρεια. Και εκείνη η αγκαλιά στα μισά της διαδρομής... Τότε πρέπει να συνειδητοποίησα τι πραγματικά σημαίνει καταφύγιο.
Δημήτρης Δρίζος: Εγώ ήμουν στον σεισμό. Κυριολεκτικά. Μένω στο Μενίδι από την ημέρα που γεννήθηκα. Εκείνο το μεσημέρι θυμάμαι πως καθόμουν στο κρεβάτι μου και έπαιζα playstation και μάλιστα FIFA. Είχα την Τσέλσι και την στιγμή που ξεκίνησε να κουνάει, έφτιαχνα επίθεση με Τζόλα και Βιάλι. Τόση λεπτομέρεια θυμάμαι... Μόλις ξεκίνησε ο σεισμός εγώ και ο αδερφός μου τρέξαμε κάτω από την κάσα της πόρτας και η μάνα μου ήρθε αυτή και μας πήρε αγκαλιά. Ακόμη και τώρα θυμάμαι τους τοίχους στο σπίτι να ανοίγουν και να κλείνουν (είναι προκάτ το σπίτι μας). Κατεβήκαμε τις σκάλες, το ψυγείο είχε ανοίξει, μπουκάλια είχαν σπάσει... Όλη η γειτονιά έξω. Στο χωράφι πίσω από το σπίτι μου στήθηκαν σκηνές. Εμείς κοιμόμασταν στο φορτηγό του μπαμπά μου για δυο μέρες. Συντρίμμια παντου στο Μενίδι, νεκροί, κλάματα, πανικός. Όλα από το πουθενά. Κάθε 7 Σεπτέμβρη η καμπάνα χτυπάει στις 3 παρά 5. Χάσαμε πολλούς γνωστούς, συγγενείς, Ακόμη και σήμερα θυμάμαι αυτά τα καταραμένα 15 δευτερόλεπτα λες και έρχονται από το πουθενά για να μου θυμίσουν πως η φύση δεν μπορεί να νικηθεί...
Γιαννα Κορρέ: Ο σεισμός του '99...! Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ξανανιώσει μέχρι τότε πως είναι ο σεισμός και δεν κατάλαβα με τη μια τι συνέβη! Νόμιζα πως έκαναν έργα απέναντι στο δρόμο και πως κουνηθήκαμε γι΄αυτό τον λόγο. Απόρησα λίγο αλλά συνέχισα ότι έκανα...Για την ακρίβεια εκείνη τη στιγμή τακτοποιούσα τα μολύβια και τα τετράδια μου μαζί με την αδελφή μου και δεν κουνήθηκα από τη θέση μου...μέχρι που ήρθαν οι γονείς μου μας πήραν και τις δυο και κάτσαμε όλοι μαζί κάτω από την κάσα της πόρτας του δωματίου μου. Σουρεάλ! Νομίζω πως τότε όμως συνειδητοποίησα τι γινόταν και ένιωσα πως αυτό ήταν τελειώσαμε. Μου φάνηκαν ατελείωτα αυτά τα δευτερόλεπτα! Νομίζω όμως πως πιο πολύ φοβήθηκα τους μετασεισμούς μετά. Είχα καταλάβει για τα καλά τι είναι σεισμός και πόσο αβοήθητος νιώθεις τέτοιες στιγμές.
Δες ΕΔΩ τις αγαπημένες μας θεωρίες συνωμοσίας.