Τις προάλλες ενώ οδηγούσα, άκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο το τραγούδι “Χρώματα” (Eκείνος και Εκείνος). Πόσα χρόνια είχα να το ακούσω και πόσα συναισθήματα μου ξύπνησε! Με συνεπήρε φυσικά ο ρυθμός του, αν και είναι λίγο μελαγχολικός, αλλά ταυτόχρονα με γέμισε με σκέψεις ρομαντικού περιεχομένου καθώς και αόριστα ερωτήματα.
Κάθισα και ανάλυσα στίχο-στίχο προκειμένου να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα, σε μία ιστορία και έτσι μου γεννήθηκε το εξής ερώτημα: Μέσα από τους χιλιάδες ανθρώπους που γνωρίζουμε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας άραγε ένας μόνο άνθρωπος είναι ικανός να είναι μοναδικός για εμάς και να μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε γεμάτοι και ευτυχισμένοι με τα πιο απλά πράγματα; Να μην έχουμε τίποτα και να έχουμε τα πάντα! Αυτή είναι μια πλήρης συναισθηματική κατάσταση που όλοι καταβάθος θέλουμε να ζήσουμε!
Αυτή η μοναδικότητά του όμως πως κρατιέται στο χρόνο; Αυτό είναι το επόμενο βήμα και το πιο δύσκολο ερώτημα. Οι άνθρωποι είμαστε άπληστοι και θέλουμε να τα ζήσουμε όλα. Μας νοιάζει η ποσότητα και όχι η ποιότητα. Αναλωνόμαστε σε πράγματα τόσο μικρά και είμαστε τόσο εγωπαθείς που ξεχνάμε τι μας κάνει ευτυχισμένους. Σκεφτόμαστε επιπόλαια το τώρα! Γιατί να μην μάθουμε να είμαστε ευτυχισμένοι με τα πιο απλά πράγματα που στην πραγματικότητα είναι και τα πιο σύνθετα, τα πιο σπάνια; Πρέπει να κατανοήσεις το πόσο τυχερή είσαι εκείνη τη στιγμή και να το εκτιμήσεις. Είναι ωραίο να φαντάζεσαι πράγματα, καταστάσεις, συνθήκες. Τι γίνεται όμως όταν τολμήσεις να τις ζήσεις και απογοητευτείς; Μέσα στην ζωή είναι και αυτό αλλά υπάρχει και πιο safe επιλογή και είναι πάντα ο δρόμος της αγάπης. Τόσο κλισέ αλλά είναι η αλήθεια.