Ζητήσαμε από τον Κωνσταντίνο Καζάκο να γράψει κάτι για τη μητέρα του. Το σκέφτηκε τρεις μέρες και τρεις νύχτες και στο τέλος μας απάντησε θετικά και μας έστειλε ένα κείμενο. Αλλά μου ξεκαθάρισε. «Δεν μου αρέσουν τα μνημόσυνα και οι μνήμες που πληγώνουν ή και σε ανεβάζουν. Το τι νιώθω για τη μητέρα μου δεν εκφράζεται με λέξεις και ούτε θα τολμούσα να το κάνω. Αλλά μπορώ να γράψω μερικές σκόρπιες λέξεις» θα μου πει. « Δεν είμαι καλός στα συγκινητικά, δεν μου ταιριάζουν. Όσα σκέφτομαι τα έγραψα. Τίποτα παραπάνω. Τίποτα παρακάτω δεν θέλω να μοιραστώ».
Ο ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΖΑΚΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ
«Ποτέ δεν μου άρεσε να μιλάω για τη μάνα μου. Πόσω μάλλον να γράφω. Αισθάνομαι εξαιρετικά άβολα. Σαν να μιλάω για τον εαυτό μου. Είναι σαν να ευλογάω τα γένια μου. Μόνο καλά έχω να πω. Και όχι απλώς καλά, αλλά γιος της ήμουν τι θα έλεγα, κακά; Αυτό δεν σκέφτεστε; Και εγώ αυτό σκέφτομαι αλλά πρέπει να γράψω. Η μάνα μου ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Ετυμολογικά άνθρωπος. Πήγαινε προς τα πάνω. Συνεχώς. Εξελισσόταν πνευματικά και ψυχικά και ως άτομο και ως καλλιτέχνις. Ήταν έξω καρδιά, η χαρά της ζωής, η ψυχή της παρέας. Σαν μικρό παιδί. Λειτουργούσε κυρίως με το ένστικτο και σπάνια έπεφτε έξω. Μέσα σε δευτερόλεπτα καταλάβαινε τι άνθρωπος είσαι. Απίστευτο χιούμορ, βροντερό γέλιο, αστραπόβροντα άμα θύμωνε, αλλά αυτό θα έπρεπε να το προσπαθήσεις πολύ για να το καταφέρεις. Δίκαιη, πανέξυπνη, περήφανη και ετοιμόλογη, είχε πάντα το θάρρος της γνώμης της. Αν κάτι δεν της άρεσε, θα το έλεγε όποιες και να ήταν οι συνέπειες. Όσο δύναμη και να είχε άλλο τόσο ευαίσθητη ήταν. Μπορούσε να πληγωθεί εύκολα, εσύ όμως δεν θα το έβλεπες. Ανυπότακτη, δυναμική και ελεύθερη, έβαλε και αυτή το χεράκι της στο να αλλάξει η εικόνα της γυναίκας στην κοινωνία της εποχή της».
Διαβάστε περισσότερα στο DownTown που κυκλοφορεί στα περίπτερα...