Την προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφόρησε το trailer της ταινίας Cake στην οποία πρωταγωνιστεί η Jennifer Aniston. H ταινία, η οποία ήδη συζητιέται για τα Όσκαρ, μιλάει για μία γυναίκα, η οποία υποφέρει από χρόνιο πόνο και παθαίνει εμμονή με την αυτοκτονία της φίλης της.
Παρόλα αυτά, το trailer είναι λιγότερο ενδιαφέρον αναλογικά με την εξαιρετικά θετική ανταπόκριση του κόσμου στο διαδίκτυο, όπου σχολιαστές εκθειάζουν την Aniston για την σοκαριστική της μετάλλαξη για το ρόλο. Αν, βέβαια, το trailer αποτελεί χαρακτηριστική ένδειξη της μετάλλαξής της τότε αυτή συνοψίζεται στο ότι φόρεσε λάθος make up και άφησε άπλυτα τα μαλλιά της για μερικές μέρες. Κάποιοι κριτικοί, όπως ο Jada Yuan από το Vulture σύγκριναν την αλλαγή της Aniston με την μετάλλαξη της βραβευμένης με Όσκαρ Charlize Theron στην ταινία Monster:
H Aniston δεν εμφανίζεται απλά χωρίς make-up στην ταινία. Το δέρμα της δείχνει λιπαρό και κιτρινωπό ενώ έχει ουλές στο πηγούνι, το μάγουλο και το μέτωπό της κρύβοντας ένα τραύμα που σιγά σιγά αποκαλυφθεί. Τα μαλλιά της είναι άπλυτα, τα ρούχα της είναι φαρδιά και όλα καταδεικνύουν μία γυναίκα που έχει παραιτηθεί από τη ζωή.
Ακούγεται αηδιαστικό, σωστά; Αλλά αν δεις το trailer της ταινίας, η Aniston δεν δείχνει τόσο αηδιαστική όσο η παραπάνω περιγραφή που έκανε ο Yuan. Για την ακρίβεια, δείχνει σαν ένα φυσιολογικό και υγιές άτομο. Και όπως ανέφερε ένας σχολιαστής στο διαδίκτυο: «Ακόμα και η άσχημη εκδοχή της Aniston θυμίζει το μεγαλύτερο ποσοστό των φυσιολογικών ανθρώπων. Αυτό που βλέπω είναι το 10% της Theron».
Οι μεταλλάξεις τέτοιου τύπου, φυσικά, έχουν γίνει μία ενοχλητική μόδα στο Hollywood. Ηθοποιοί που υπό κανονικές συνθήκες είναι ελκυστικές σκόπιμα τσαλακώνονται για ένα ρόλο, συνήθως για να τραβήξουν την προσοχή των ανθρώπων που ψηφίζουν για τα βραβεία, ή για να τις πάρουν στα σοβαρά για πιο δραματικούς ρόλους.
Γιατί τις περισσότερες φορές, τέτοιες αλλαγές λειτουργούν προς όφελος του ηθοποιού. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της Charlize Theron για την ταινία Monster, της Nicole Kidman για την ταινία The Hours και της Halle Berry για την ταινία Monster’s Ball. Όλες τους κέρδισαν Όσκαρ. Κάποιες φορές, βέβαια, όλο αυτό είναι ένα πυροτέχνημα όπως φάνηκε με την Jessica Biel η οποία υποδύθηκε μία ακρωτηριασμένη βετεράνο στην ταινία Home of the Brave ή η Aniston που έπαιζε μία ατσούμπαλη υπάλληλο στην ταινία The Good Girl. Πολλές ήταν οι συζητήσεις περί Όσκαρ αλλά τελικά δεν είδαμε υποψηφιότητες.
Αλλά τις περισσότερες φορές, οι extreme αλλαγές είναι ένας σίγουρος δρόμος για να ξανα ανακαλύψεις την καριέρα σου, να αναγνωριστείς και ο κόσμος αναπόφευκτα να σε εκθειάζει επειδή είσαι αρκετά τολμηρή να αγνοήσεις τα στάνταρντ ομορφιάς του Hollywood μπροστά στην επιθυμία σου να μπεις στην καρδιά του χαρακτήρα σου και να πεις την αλήθεια του. Το πρόβλημα είναι τελικά, πως όλο αυτό δεν είναι και τόσο γενναίο αν αναλογιστεί κανείς ότι αποτελεί ένα τέχνασμα για να μπεις στο παιχνίδι των Oscar, την ίδια ώρα που αληθινές γυναίκες δείχνουν ακριβώς σαν τον άσχημο χαρακτήρα σου σε καθημερινή βάση, χωρίς να πληρώνονται 20 εκ. δολάρια για κάθε τους ταινία.
Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να επαινούμε τους ηθοποιούς επειδή έβαλαν λίγα κιλά ή έντονο make up για έναν ρόλο και να εστιάσουμε σε αυτό που πραγματικά μετράει: την καθεαυτή ερμηνεία.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι «μεταλλάξεις» δεν αποτελούν ποτέ εγγύηση. Απόδειξη είναι η Charlize Theron η οποία στην κυριολεξία μεταλλάχτηκε για την ταινία Monster.
Το πρόβλημα είναι πως όταν οι ηθοποιοί αποθεώνονται για την τόλμη και το θάρρος τους επειδή έγιναν πραγματικοί άνθρωποι είναι κάπως υποτιμητικό για τον θεατή που πληρώνει τα λεφτά του για να τους δει στην οθόνη του. Θυμάμαι, είχα πάει να δω το Monster αφού διάβασα μία κριτική στους Times για το πόσο αηδιαστική έδειχνε η Theron. Μία σκηνή την έδειχνε να γδύνεται σε ένα βενζινάδικο για να πλυθεί. Θυμάμαι που εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα: «Ωχ, το σώμα της τελικά δεν διαφέρει και πολύ από το δικό μου». Κατευθείαν, μου ήρθε στο νου το κείμενο του Stephen Holden το οποίο έκανε άθλιους χαρακτηρισμούς για την εμφάνιση της Theron και έτσι πέρασα την υπόλοιπη ταινία αποφεύγοντας να τρώω τα ποπ κορν μου.
Άσε την σεξιστική αντιμετώπιση που κάποιες μεταλλάξεις έχουν από τα media. Όταν ο Matthew McConaughey έχασε 13 κιλά για να υποδυθεί τον φορέα του AIDS στην ταινία Dallas Buyer’s Club, αποζημιώθηκε με Όσκαρ. Όταν η Renee Zellweger έβαλε καμιά 10αριά κιλά για το ρόλο της στην Bridget Jones αποζημιώθηκε με εξευτελιστικούς τίτλους στα media και με τους παπαράτσι να την ρωτάνε αν μπορούν να την τραβήξουν φωτογραφίες από πίσω. Κάτι που βέβαια την οδήγησε στο να αρνηθεί να βάλει βάρος για την τρίτη ταινία.
Η εμμονή των media με το βάρος της Zellweger αντανακλούσε μία άβολη αλήθεια για τις γυναίκες ηθοποιούς. Μας εντυπωσιάζουν και παράλληλα μας δημιουργούν αποστροφή τα σώματά τους, κάτι που μας κάνει να τις αποζημιώνουμε και παράλληλα να τις τιμωρούμε.
Κάτι που δείχνει πολλά για το πώς γενικά νιώθουμε για τα σώματα των γυναικών, αλλά λέει ακόμα περισσότερα για το πώς μπορεί να αισθάνεται μία γυναίκα στο Hollywood. Την τεράστια δηλαδή πίεση που δέχεται για να διατηρήσει τα στάνταρντ ομορφιάς ενώ ταυτόχρονα ξέρει ότι κανένας δεν πρόκειται να την πάρει σοβαρά με βάση το πόσο ποθητή είναι. Είτε θα είσαι αντικείμενο πόθου, είτε θα είσαι αντικείμενο σεβασμού και θαυμασμού για τους συναδέλφους σου. Αλλά μέχρι να βρεις ένα ρόλο που να θυμίζει τη Charlize, δεν μπορείς να είσαι και τα δύο.
Για να λέμε την αλήθεια, η δουλειά ενός ηθοποιού είναι να μπαίνει στο πετσί του ρόλου του και πρέπει να κάνει ό,τι χρειάζεται. Αλλά ο κόσμος δεν είναι χαζός. Ξέρει πότε ένας ηθοποιός το κάνει για να βελτιώσει το ρόλο του και πότε για να οφελήσει την καριέρα του.
Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να χειροκροτούμε τους ηθοποιούς για το θάρρος τους να δείχνουν ακριβώς σαν και εμάς και να ξεκινήσουμε να τους επαινούμε επειδή είναι αρκετά θαρραλέοι ώστε να κάνουν μία καλή ερμηνεία, χωρίς να χρειάζονται προσθετική, make up ή φαρδιά ρούχα.
Πηγή: http://www.dailydot.com