Δευτέρα μεσημέρι οι συντάκτριες του FollowMe Βάλια και Νάνσυ μπήκαν φουριόζες στο γραφείο έχοντας να κάνουν δύο πάρα πολύ σημαντικές ανακοινώσεις.
«Είδα μία από τις καλύτερες ταινίες της ζωής μου» είπε η Νάνσυ με στόμφο. «Και εγώ μία από τις χειρότερες ταινίες της ζωής μου» απάντησε η Βάλια με ένα βλέμμα αποστροφής.
Έτσι, τα κορίτσια βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να μοιραστούν την εμπειρία τους και να πουν όσα έζησαν το βράδυ της Κυριακής.
Αν έχουν δίκιο θα το κρίνεις εσύ. Στο κάτω – κάτω γούστα είναι αυτά.
Ορίστε τι μας είπαν.
Η ταινία της Νάνσυς: Inside Out
Πάντα πίστευα ότι είναι τρομακτικά δύσκολο να είσαι αντικειμενικός με μια ταινία και ότι η τελική κρίση σου κατά ένα μεγάλο ποσοστό θα εξαρτάται πάντα από τη διάθεση που έχεις εκείνη τη στιγμή. Εγώ, λοιπόν, την Κυριακή το βράδυ είχα πολύ καλή διάθεση και ήμουν ανοιχτή στο να εκτιμήσω το οτιδήποτε. Έτσι, πήγα να δω το animation που μου είχαν προτείνει ένα σωρό φίλοι, παρόλο που δεν είμαι φαν του είδους. Το «Inside Out» έπαιζε με υπότιτλους μόνο στο «Αθήναιον» με αποτέλεσμα να έχει έρθει κόσμος από όλη την Αθήνα και να έχει σχηματιστεί μία τεράστια ουρά. Εκτός και αν είχαν επιλέξει το συγκεκριμένο σινεμά επειδή έχει refilling σε ποπ κορν και κόκα κόλα με 1 ευρώ. Αλλά δεν νομίζω.
Η ταινία ξεκίνησε και με παρέσυρε από την αρχή. Μπήκα στο μυαλό μιας πιτσιρίκας και άρχισα να γελάω, να συγκινούμαι και να κατανοώ με τον πιο παράξενο τρόπο τα συναισθήματά μου. Δεν συνάντησα ούτε ένα κινηματογραφικό κλισέ, ενώ το γέλιο όλων των θεατών έβγαινε αβίαστα και με έκανε να σκέφτομαι πόσο τρομεροί τύποι πρέπει να είναι εκεί στην pixar. Στην πορεία άρχισα να κλαίω και εγώ και οι δυο φίλες μου, κοιταχτήκαμε και νιώσαμε τελείως χαζές μέχρι που είδαμε κάτι που μας καθησύχασε: Έναν μαντράχαλο παραδίπλα μας να σκουπίζει τα δάκρυά του και να ξεφυσάει για τον Mr.Bing Bong που έκανε κάτι μεγαλειώδες. Έφυγα ανάλαφρη, λυτρωμένη, σα να είχα βγει από συνεδρία με ψυχολόγο και σα να είχα ξαναθυμηθεί τις πιο όμορφες αναμνήσεις της ζωής μου.
Να το δεις και θα με θυμηθείς.
H ταινία της Βάλιας: Love, love, love
Νοt, not, not. Aν λεγόταν έτσι, τουλάχιστον θα μας προετοίμαζε ψυχολογικά ότι θα βλέπαμε κάτι που μόνο αγάπη δεν ήταν.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Στην αίθουσα βρίσκεται ο σκηνοθέτης, όπως και κάποιοι "σταρ" της εγχώριας showbiz, που δεν καταλαβαίνουμε ποιος άνεμος τους οδήγησε στις Νύχτες Πρεμιέρας. Ταινία- μυστικό, έπαιζε το Iντεάλ και από ότι φαίνεται λίγοι ήμασταν τελικά αυτοί που δεν είχε αποκαλυφθεί αυτό το ριμαδομυστικούλι. Δυστυχώς (για εμάς).
Ο κόσμος πολύς κι ο ενθουσιασμός μας (παρά την καθυστέρηση- ξεκίνησε περίπου τρια τέταρτα μετά) μεγάλος, αφού λέμε "ποιος ξέρει τι ταινιάρα ήρθαμε να δούμε!".
Ξεκινάει με νέον επιγραφή "love, love, love". Βλέπουμε τους ηθοποιούς που παίζουν. Με κάποια από αυτά στραβοκαταπίνουμε αλλά διατηρούμε ακόμα την ψυχραμία μας.
Και τώρα που μπήκες κάπως στο κλίμα, να σου πω πια ξεκάθαρα ότι αυτή η ταινία, ήταν ό,τι χειρότερο έχω δει. Έβερ.
Οικογενειακά, φροϋδικά κλισεδάκια, πολλοί συμβολισμοί (ωραίοι κάποιοι- όπως ότι η ταινία δεν είχε καθόλου βράδυ), λήψεις δήθεν ερασιτεχνικές (κι αυτές εξυπηρετώντας συμβολικούς σκοπούς) και πολύ μα πολύ κακοπαιγμένοι ρόλοι.
Αν ο σκηνοθέτης ήθελε να προκαλέσει χωρίς λόγο, το κατάφερε με μεγάλη επιτυχία. Αν όμως ήθελε να προκαλέσει με λόγο, απέτυχε παταγωδώς. Γιατί τέτοια κακοπαιξιά; Τέτοιες φιγούρες τραγικές αλλά και κωμικές, τόσο ατάλαντα στριμωγμένες μέσα σε δύο ώρες.
Μουσική να παίζει λούπα στις σκηνές συναισθηματικής κορύφωσης, εικόνες αγάπης νεκρής. Αλλά κυρίως όλα κακοπαιγμένα. Δεν ξέρω πόσες φορές να το πω. Ίσως άλλη μία: όλα κακοπαιγμένα.
Έχω δει αριστουργήματα, έχω δει παρωδίες, έχω δει ανεξάρτητο κινηματογράφο, έχω δει μέτριες και κακές ταινίες. Αλλά αυτή ήταν ό,τι χειρότερο. Κι ας θεωρηθεί avant- garde από κάποιους. Πέρασε και δεν άγγιξε.
Μετά από αυτό το μυστικό, οι Νύχτες Πρεμιέρας δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.
Δες ΕΔΩ τις πιο εφιαλτικές ταινίες τρόμου που θα κυκλοφορήσουν στους κινηματογράφους.