Mια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα ρομαντικό κοριτσάκι που πίστευε στην αγάπη, την ελπίδα, τη συντροφικότητα, τη φιλία, την ειλικρίνεια. Ένα κοριτσάκι που πίστευε στα όνειρα, που πίστευε ότι μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο.
Ο καιρός περνούσε, η πρώτη φίλη πρόδωσε το μυστικό της, το δεύτερο αγόρι της είπε ότι δεν του αρέσει πια, ο μπαμπάς της τη φλόμωνε στο ψέμα, η μαμά της δεν ήταν όσο δυναμική φαινόταν. Η δασκάλα της δεν ήταν δίκαιη όπως όφειλε, η τηλεόραση δεν έδειχνε μόνο χαρμόσυνα γεγονότα όπως έκαναν τα παιδικά, οι βαθμοί δεν ήταν πάντα άριστα 10.
Ο πρώτος έρωτας δεν κράτησε για πάντα, δεν πέρασε στην πρώτη της επιλογή, η κολλητή της από το δημοτικό χάθηκε μετά τα 18, τα λεφτά κατάλαβε ότι ακόμα κι αν δεν μπορούν να εξαγοράσουν (πάντα) την αγάπη, εξαγοράζουν πολλά άλλα πράγματα. Κατάλαβε ότι για να πετύχεις πρέπει να είσαι σκληρό καρύδι, πρέπει να μην έχεις και πολλές ευαισθησίες. Πρέπει να μην εμπιστεύεσαι τόσο, να κρατάς πράγματα για σένα, να μη δένεσαι πριν τεστάρεις, να μην ανοίγεσαι επειδή εμπιστεύτηκες την πρώτη σου αίσθηση. Δεν υπάρχει πρώτη αίσθηση.
Έμαθε ότι πρέπει να λες περισσότερα όχι παρά ναι (κι ας σκύβει καμιά φορά το κεφάλι), έμαθε μετά από κάθε "θα" να βαζει ένα "αλλά". Έμαθε να διαβάζει πίσω από μεγαλοπρεπείς λέξεις, πίσω από υποσχέσεις και βαριές δηλώσεις. Έμαθε ότι ο καθένας κοιτάζει τελικά τον κ@λο του. Και έμαθε καλά τη σημαίνει να κρατάς πισινή.
Η πισινή σήμανε το τέλος της ρομαντικής περιόδου και την αρχή της άχαρης ενηλικίωσης. Την αρχή του κυνισμού και της οξυδέρκειας. Γιατί όσο λιγότεροι συναισθηματισμοί μπαίνουν, τόσο πιο καθαρά βλέπεις.
Η τύχη όμως που της έφερε μαζί με όλες αυτές τις αλήθειες και καμιά δεκαριά αυθεντικούς ανθρώπους σαν κι εκείνη, της κράτησε λίγο τα μπόσικα. Βοηθώντας την να κοιμάται ήρεμη, μια ώρα αρχύτερα. Βλέποντας ακόμα μερικά ωραία όνειρα.
ΥΓ: Η ιστορία δεν είναι προσωπική. Είναι δική σου και της κολλητής σου. Ίσως και του κολλητού σου. Και μερικών ακόμα.
Δες εδώ πώς περνάει ο καιρός χωρίς να παίρνεις χαμπάρι. Γιατί σαν σήμερα πριν 20 χρόνια...