Τι ωραία η Αθήνα από ψηλά. Δροσιά εδώ στην ταράτσα. Σχεδόν 6ος όροφος-αν μπορείς να πεις ότι η ταράτσα πιάνεται για όροφος. Δεν έχει κάγκελα. Είμαι στην άκρη. Ένα βήμα. Μερικά εκατοστά. Όλα θα τέλειωναν. Θα ήμουν ελεύθερη. Το να πέσω στο κενό μου φαινόταν απίστευτα ελκυστικό. Μερικά δευτερόλεπτα, πετάς στον αέρα σαν πουλί, απαλλάσσεσαι από τα πάντα, κι όλα σύντομα τελειώνουν. Έπρεπε – είχα ανάγκη τότε να τελειώσουν όλα.
Καλοκαίρι 2011. Μυαλό και καρδιά σε αταξία. Σκοτάδι, αδιέξοδο, φόβος. Φαντάσματα και τέρατα με κυνηγάνε. Δεν είμαι καλά. Το ξέρω. Εδώ και πολύ καιρό. Κανένας δεν έχει καταλάβει τίποτα.
Αρρωσταίνω συνέχεια. Πυρετοί μέσα στον καύσωνα. Ψυχοσωματικά.
Δεν θέλω να βγω. Δεν θέλω να κάνω μπάνιο-ποιος εγώ που ξεβαφτίζομαι στα νερά. Οι πυτζάμες είναι must-ποτέ δεν φορούσα. Στην ντουλάπα καινούρια ρούχα αφόρετα. Οι γόβες μου παραπεταμένες στην άκρη.
Κλαίω συνέχεια στα κρυφά. Φαντάζομαι τα χειρότερα. Είμαι πεπεισμένη για τα χειρότερα. Το μυαλό μου δεν το ελέγχω. Νιώθω χαζή. Ανάξια. Σκουπίδι. Δεν βρίσκω απόλαυση σε τίποτα. Δεν μου αρέσει τίποτα. Είμαι ένα τίποτα.
Κάθε μέρα φοράω ένα προσωπείο και συνεχίζω. Στο σπίτι κλαίω, κλαίω, κλαίω. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχει νόημα πια. Όσο πάει βυθίζομαι και πιο πολύ στο σκοτάδι. Όλα είναι μαύρα. Δεν υπάρχουν όνειρα ούτε ζωή. Και που την έχω τι την κάνω;
Μόνο η σκέψη ότι πρέπει να τελειώνει το μαρτύριο που ζω μου δίνει λίγη ανακούφιση για να επακολουθήσουν τύψεις, ενοχές και λυγμοί. Το αγαπημένο μου χόμπι έχει γίνει να διαβάζω στο ίντερνετ για τη φιλοσοφία του θανάτου. Επόμενο βήμα διάφορα Illustrations που είχα βρει που έδειχναν τρόπους να πεθάνεις. Πλέον γοητευόμουν από την ιδέα του θανάτου. Διέξοδο στο αδιέξοδο. Ανακούφιση.
Δεν με ένοιαζα. Δεν με ένοιαζε κανείς. Κάποιες φορές σκεφτόμουν τον αδερφό μου και τη μάνα μου. Δεν θα άξιζαν τέτοιο πόνο. Δεν με ενδιέφερε αν θα έκλαιγαν και τα διάφορα μεταθανάτια τελετουργικά. Αποζητούσα τη λύτρωση.
Χάπια, μαχαίρια, σκοινιά, να πέσω μπροστά σε αμάξια, μετρό και λεωφορεία ήταν στην καθημερινή διάταξη. Ενίοτε σκεφτόμουν τι άδοξο τέλος! Αλλά θα ήταν ένα τέλος.
Ζω ένα μαρτυρικό καλοκαίρι. Όσο πάει και χειροτερεύω. Το βλέπω, το νιώθω, το βιώνω. Πλέον τα πολύ κοντινά μου άτομα το βλέπουν κι αυτά. Κανείς δεν πιστεύει ότι θα μπορούσα να μου κάνω κακό. Κι όμως. Το προσπαθώ. Αποτυχία και κλάματα.
Πλέον δεν έχει νόημα να απαριθμήσω πόσες φορές το προσπάθησα ή πόσες το σκέφτηκα και το σχεδίασα με πάσα λεπτομέρεια. Δεν θέλω να θυμάμαι. Δεν ντρέπομαι. Πονάω. Γιατί υπήρξαν άτομα που δεν είχαν την τύχη μου και τα κατάφεραν.
Σεπτέμβριος 2011. Είμαι ένα κουρελάκι. Ζήτημα αν αναπνέω. Το κρεββάτι είναι το άσυλο μου. Τσακώνομαι με τον κολλητό και την κολλητή μου. Κλαίω ώρες. Θέλω να πεθάνω. Ακόμα απορώ πως βρήκα τη δύναμη και πήρα τηλέφωνο την μάνα μου μέσα στη νύχτα. Της είπα «Βγάλε μου ένα εισιτήριο να έρθω σπίτι. Δεν είμαι καλά. Χρειάζομαι βοήθεια ειδικού. Κλείσε μου ραντεβού στον ψυχίατρο μας. Αεροπλάνο. Όχι καράβι, γιατί σίγουρα θα μπω, αλλά δεν ξέρω αν θα βγω ποτέ. Φοβάμαι μην κάνω κακό σε μένα».
Είμαι σίγουρη ότι έχω κατάθλιψη. Βαρβάτη περίπτωση. Το θέμα είναι να ζήσω. Να κυριαρχήσω πάνω μου. Για την ιστορία, την επόμενη κιόλας μέρα, επισκεπτόμαστε το γιατρό. Η διάγνωση «μείζων καταθλιπτικό επεισόδιο». Σιγά τα νέα, σκέφτομαι. Ξεκινάω αντικαταθλιπτικά και μαζί σιγά σιγά την πορεία μου στο φως.
Σεπτέμβριος 2015. Με λένε Μαρία και είμαι καλά. Ή καλύτερα εδώ και 4 χρόνια προσπαθώ να είμαι καλά-ακόμα και στις πιο σκοτεινές μου μέρες. Δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά το παλεύεις. Ακόμα κι αν το σκοτάδι σου σε καταπίνει. Η πορεία προς το φως είναι αργή κι επώδυνη. Αλλά βέβαιη. Υπάρχει φως!
Με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα για την πρόληψη των αυτοκτονιών, ήθελα να γράψω γι αυτό. Να κλείσω έναν κύκλο. Ίσως μόνο αν ακούσεις από ένα πρώην αυτοκτονικό άτομο ότι υπάρχει ελπίδα, υπάρχει διέξοδος, υπάρχει λύτρωση και δεν είναι ο θάνατος, θα το εκτιμήσεις.
Έτσι, τα μόνα που έχω να σου (μου) πω είναι:
- Μίλα. Μίλα σε δικά σου άτομα. Μην κλείνεσαι. Μοιράσου. Επικοινώνησε.
- Συμβουλεύσου ειδικό όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Τόσο σε επίπεδο ψυχολογικό όσο και σε φαρμακευτικό.
- Αν δεν έχεις την οικονομική άνεση να πας σε ιδιώτη ψυχίατρο, μπορείς να απευθυνθείς ενδονοσοκομειακά.
- Κλάψε. Κλάψε. Κάνει καλό. Ξεσπάς.
- Μην κάνεις τίποτα αν δεν έχεις τη διάθεση να το κάνεις. Πχ. μαγείρεμα, σκούπισμα κτλ.
- Πάρε αγκαλιά τους φίλους σου, το φίλο σου και τους γονείς σου.
- Όσο καιρό θα παλεύεις, γράφε και διάβαζε. Κλείσε την τηλεόραση. Αποσυνδέσου από το ίντερνετ.
- Κοιμήσου όσο χρειάζεσαι. Από το Σεπτέμβριο μέχρι τις αρχές Δεκέμβρη του 2011 το μόνο που θυμάμαι είναι το κρεββάτι μου. Αμέτρητες ώρες με το καλύτερο μου να έρχεται ο αδερφός μου και να ξαπλώνει μαζί μου για να είμαι λέει καλά!
- Όταν σκέφτεσαι να κάνεις κακό στον εαυτό σου, μίλα σε κάποιον δικό σου. Αν εκείνος θεωρήσει ότι χρειάζεται, πηγαίνετε σε νοσοκομείο.
- Αν είσαι μόνος/η και αυτοκτονικές ιδέες σε καταλαμβάνουν, μη διστάσεις, πάρε τηλέφωνο σε γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης ή το 166.
- Μην μένεις μόνος. Καλό θα είναι για ένα διάστημα να σε φροντίζει κάποιος. Αν υπάρχει αυτή η δυνατότητα είναι ευχής έργον.
- Επικοινώνησε με ομάδες και κοινότητες ομοιοπαθών.
- Πες ναι σε group therapy. Θα εκπλαγείς μόλις μάθεις ότι δεν είσαι μόνη/ος.
- Μην ντρέπεσαι. Δεν είσαι αδύναμος. Απλά η ψυχή σου αρρώστησε. Φαντάσου μια κακιά πνευμονία. Υπάρχει τρόπος να γίνεις καλά.
- Υπάρχει λύση. Υπάρχει ελπίδα. Και μπορώ να το γράφω και να το λέω συνέχεια.
- Μια μέρα τη φορά. Στην αρχή τουλάχιστον. Να βγαίνει η μέρα. Αυτή να είναι η σκέψη σου. Και σιγά σιγά θα δεις ότι το πέπλο του σκοταδιού σου ακτίνες φωτός το τρυπάνε. Κι όλο πιο πολύ. Μέχρι να είσαι στο φως με μικρά μαύρα σημάδια.
- Μπορεί να μην μπορέσεις να ξεπεράσεις για πάντα αυτά τα μικρά σημάδια, αλλά δεν πειράζει. Ακόμα κι όταν θα ξαναυπάρξουν στιγμές που ζορίζεσαι, να σκέφτεσαι «μια μέρα τη φορά».
- Τελευταία και μεγαλύτερη-καλύτερη συμβουλή, ακούει στο όνομα αντικαταθλιπτικά. Σώζουν ζωές. Όμως, πάντα με επίβλεψη ειδικού γιατρού.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα δημογραφικά στοιχεία των αυτοκτονιών μπορείς να δεις το δελτίο τύπου του ΜΚΟ Κλίμακα (Φορέας ανάπτυξης ανθρωπίνου δυναμικού & κοινωνικού κεφαλαίου για την αντιμετώπιση του κοινωνικού αποκλεισμού).
Τηλεφωνική γραμμή παρέμβασης 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες τον χρόνο: 1018