Παρασκευή, ξημερώματα Σαββάτου. Πίνω ένα jin με τόνικ, στο Chelsea, έχουμε μαζευτεί ωραίο παρεάκι και περνάμε super. Χτυπάει το τηλέφωνό μου και από την άλλη άκρη της γραμμής, με ρωτάει η Έρη που είμαι κι αν έχω ακούσει τίποτα από αυτά που έχουν γίνει. Δεν είχα. Μου είπε ότι ο Τσίπρας ανήγγειλε δημοψήφισμα και το δίλημμα ήταν ευρώ ή δραχμή. Κλείνω γρήγορα το τηλέφωνο και γκουγκλάρω αμέσως. Το δίλημμα δεν ήταν αυτό. Ή μήπως ήταν;
Αυτού του τηλεφωνήματος ακολούθησε κομφούζιο. Όχι δικό μου. Του κόσμου γύρω μου. Τα social media είχαν πάρει φωτιά, τα ειδησεογραφικά site το ίδιο, το θέμα συζήτησης στην παρέα άλλαξε και εκεί που λέγαμε για τις ωραίες παραλίες της Νάξου, τώρα ξεκινήσαμε να χρησιμοποιούμε λέξεις που είχαμε καιρό ή που δεν είχαμε ξαναχρησιμοποιήσει, γιατί ήμασταν αισιόδοξοι. Grexit, δραχμή, φτώχεια.
Αν δεν είσαι αναίσθητος, τώρα είσαι αγχωμένος ή έστω προβληματισμένος. Αλλά και τρομαγμένος. Τι είναι όμως αυτό που σε τρομάζει περισσότερο;
Σε τρόμαξε ο κόσμος που πήγε και έβγαλε τα λεφτά του από τα ΑΤΜ με την ίδια κάρτα που θα μπορούσε να έχει αγοράσει τα χαρτιά υγείας, τα μακαρόνια και τα ρύζια, χωρίς να αδειάσουν οι τράπεζες. Σε τρόμαξε ο πανικός στα βενζινάδικα και στα σούπερ μάρκετ, λες και την επομένη θα είχαμε πόλεμο. Σε τρόμαξαν οι τίτλοι τύπου "Ελλάδα: Ώρα μηδέν".
Σήμερα όμως, τρεις μέρες μετά, αυτό που τρομάζει εμένα περισσότερο είναι οι δημόσιοι καυγάδες, οι πανικοβλημένοι παππουδες μας, η προπαγάνδα, η κοροϊδία, η μπερδεμένη υπερπληροφόρηση. Με τρομάζουν οι άγνωστες λέξεις που πρέπει τώρα να μάθω (capital controls, SRM, ELA, κλπ), με τρομάζει η αλληλεγγύη που δεν υπάρχει, με τρομάζει που δεν κάθονται όλοι μαζί μέσα στη βουλή να βρουν μια λύση, με τρομάζουν τα χαμόγελα σιγουριάς, με τρομάζει που δεν μου εξηγούν ξεκάθαρα, στα ίσα και σταράτα τι ακριβώς θα γίνει αν ψηφίσω ναι και τι ακριβώς θα γίνει αν ψηφίσω όχι.
Με τρομάζει που ο κόσμος σήμερα αλλάζει τη ζωή του γιατί φοβάται. Που δεν πάνε οι γυναίκες στο κομμωτήριο, που ακύρωσαν τον καφέ με τη φίλη τους, που πήραν δυο λεωφορεία για τη δουλειά αντί για το αυτοκίνητο, που το μοναδικό μαγαζί που μπαίνει σήμερα κόσμος είναι το super market για να αγοραστούν προϊόντα μακράς διαρκείας.
Και μέσα σε αυτό το κλίμα με τρομάζει περισσότερο από όλα, που την Κυριακή θα είμαι πάνω από την κάλπη και όσο καλά κι αν έχω μελετήσει, θα έχω την αμφιβολία αν αυτό που θα ψηφίσω είναι το σωστό για μένα και τη χώρα μου. Για το παρόν και για το μέλλον μου.
Αλλά ας είμαστε ψύχραιμοι. Και υπεύθυνοι για τα πιστεύω και τις αποφάσεις μας.
Διάβασε εδώ τι θα σημαίνει το "όχι", σύμφωνα με τις σημερινές εφημερίδες (περιλαμβάνονται και ακραίες απόψεις).