Στα δεκατέσσερά του μαθαίνει παραδοσιακούς χορούς. Είναι το μοναδικό αγόρι μέσα στην τάξη. Στα 17 του χάνει την πενθήμερη του σχολείου για να λάβει μέρος σε διαγωνισμό χορού. Τον διαγράφουν λέγοντάς του σε αυστηρό τόνο: «Νουρέγιεφ δεν θα γίνεις». Στα 22 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη με 300 ευρώ στην τσέπη. Περπατά κάθε μέρα 32 τετράγωνα με τα πόδια για να μπορέσει να παρακολουθήσει μαθήματα κλασικού και σύγχρονου χορού. Τα χρήματα δεν περισσεύουν για την πολυτέλεια του αμερικανικού ονείρου. Στα 31 του σήμερα, θεωρείται ένας καταξιωμένος χορευτής και ετοιμάζεται να κρίνει νέα ταλέντα στο So You Think You Can Dance. Η περίπτωσή του θυμίζει αυτό που έλεγε ο Walt Disney ότι αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις.
ΑΠΟ ΤΗ ΦΑΝΗ ΠΛΑΤΣΑΤΟΥΡΑ
Απάντησες απευθείας θετικά, όταν σου έγινε η πρόταση του ΑΝΤ1;
H πρόταση για το So You Think You Can Dance έγινε μόλις είχα επιστρέψει Ελλάδα από ένα ταξίδι μου στη Μόσχα. Το σκέφτηκα κάποιες μέρες, το ζύγισα και είπα τελικά το «ναι» γιατί πιστεύω ότι θα είναι μια ωραία εμπειρία να ξαναμπώ σε μια χορευτική διαδικασία, από τη θέση του κριτή αυτή τη φορά. Αισθάνθηκα ασφαλής να το κάνω, ο χορός από μόνος του έχει μια δικαιοσύνη.
Είχες δεύτερες σκέψεις;
Το μόνο που με προβλημάτισε ήταν η μεγάλη έκθεση που συνεπάγεται αυτό το show. Θα μου πεις στις άλλες δουλειές σου δεν είχες έκθεση; Είχα, ναι, αυτήν τη φορά όμως δεν είμαι προφυλαγμένος σε ένα θεατρικό πλαίσιο. Αυτήν τη φορά καλούμαι να βγω στον αέρα απροστάτευτος και να εκθέσω τον εαυτό μου.
Δεν έχεις συνηθίσει ακόμη την έκθεση;
Ο κόσμος διαμορφώνει για εμάς άποψη από το πώς μας βλέπει στην τηλεόραση. Αυτή η άποψη, όμως, μπορεί να μην ισχύει. Είναι θέμα επιλογής, κατά πόσο εσύ θα χωνέψεις όλο αυτό το παιχνίδι της υπερέκθεσης. Βγαίνεις στην τηλεόραση και ακούς να σε χαρακτηρίζουν διάσημο, αναγνωρίσιμο, πετυχημένο. Δίνεις μια συνέντευξη όπου δηλώνεις «βίωσα ρατσισμό αλλά δεν με πείραξε» και την επόμενη μέρα βλέπεις τίτλο «Το ξέσπασμα του Ιβάν Σβιτάιλο: Βίωσα τον ρατσισμό». Δεν θέλησα ποτέ στη ζωή μου να γίνω μια τηλεοπτική περσόνα, γι’ αυτό και δεν έχω συνηθίσει ακόμη την έκθεση. Καλύπτει τη ματαιοδοξία μου το να είμαι πάνω σε μια σκηνή και να παίζω μπροστά σε 300 άτομα.
Μέχρι ποιο σημείο, λοιπόν, είσαι αποφασισμένος να πουλήσεις τον εαυτό σου σ’ αυτό το show;
Ευτυχώς, υπάρχει μια ασφάλεια στην κριτική επιτροπή. Αποτελείται από ανθρώπους αρκετά συνειδητοποιημένους που δεν συμμετέχουν για να τραβήξουν εκείνοι τα φώτα. Κάποιος που έχει αφιερώσει χρόνο στον χορό δεν θα μπορούσε ποτέ να πουλήσει τον εαυτό του σαν ένα τηλεοπτικό προϊόν. Θα κρατήσουμε λοιπόν τις ισορροπίες.
Φαντάζομαι έχεις χύσει πολύ ιδρώτα για ό,τι έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα.
Δεν κάνω και κάτι άλλο στη ζωή μου. Μόνο ιδρώτα χύνω. Χαίρομαι όμως που έχω χορευτική καρδιά.
Και όταν βλέπεις μετά δεκαπέντε χρόνια πορείας να σε χαρακτηρίζουν sexy χορευτή, πώς αντιδράς;
Για μένα ο χορός έχει πάψει να είναι sexy. Σε κάποιους λες ότι είσαι χορευτής και πιστεύουν ότι χορεύεις striptease τα βράδια σε κάποιο μπαρ. Όποιος κολλάει λοιπόν στο sexy, δεν υπολογίζει ένα τεράστιο κομμάτι που έχει να κάνει με την ευαισθησία του χορού. Αποτέλεσμα; Να μη γνωρίσει ποτέ αυτή την ευαισθησία.
Υπάρχουν και άλλοι που ακούν χορευτής και συμπεραίνουν ότι είσαι gay.
Και αυτό συμβαίνει. Είναι ακόμη πολύ παρεξηγημένο το επάγγελμα του χορευτή στην Ελλάδα. Αν και αυτό που μας έχει κάνει έκπληξη στο So You Think You Can Dance είναι το πόσα πολλά αγόρια δήλωσαν συμμετοχή για να χορέψουν. Straight αγόρια. Και ταυτόχρονα πόσοι μπαμπάδες καθόντουσαν στο κοινό και με πόση περηφάνια θαύμαζαν και στήριζαν τα παιδιά τους. Μην είμαστε απόλυτοι, μην είμαστε βάρβαροι. Ακόμη και μέσα από ένα τηλεοπτικό προϊόν, οφείλουμε να δείξουμε ότι ο χορός είναι υγεία. Αν ένα αγόρι σήμερα σηκωθεί και χορέψει τσάμικο, κάποιος και θα πει «τι χορευταράς». Αν σηκωθεί να χορέψει κλασικό μπαλέτο, θα διαμορφωθεί κατευθείαν μια άποψη ότι το παιδί αυτό είναι διαφορετικό. Αυτό σημαίνει επιφανειακή γνώση και έλλειψη παιδείας. Γιατί πρέπει να συνδέουμε οπωσδήποτε τη σεξουαλικότητα κάποιου με τον χορό;
Είσαι από αυτούς που θα σύρουν πρώτοι τον χορό;
Σπάνια θα ξεκινήσω πρώτος τον χορό. Υπάρχει η εντύπωση ότι επειδή είσαι χορευτής πρέπει να χορέψεις. Αυτό το «πρέπει» δεν είναι ευχάριστο. Σπάνια σηκώνομαι από το τραπέζι, αλλά ξέρω να χορεύω τα πάντα. Από latin μέχρι τσάμικο σε ένα πανηγύρι. Όταν χορεύω, νιώθω απόλυτα ελεύθερος.
Θα είσαι επιεικής με τους διαγωνιζόμενους;
Δεν γίνονται όλα με σκληρό τρόπο. Σ’ αυτό το show δεν είμαστε στρατός και δεν δικάζουμε κανέναν. Εμπειρικά μιλώντας, πάντως, για να ξεπεράσω τον εαυτό μου χρειάστηκε να δεχτώ αυστηρή κριτική. Ο ίδιος ο χορός, άλλωστε, απαιτεί να είσαι πολύ πειθαρχημένος και αυστηρός με τον εαυτό σου. Σίγουρα δεν θα είμαι καθόλου επιεικής απέναντι σε έναν διαγωνιζόμενο που έχει τη δικαιολογία στην άκρη της γλώσσας του.
Αν ξεκινούσες τώρα, θα έπαιρνες μέρος σε ένα αντίστοιχο So You Think You Can Dance;
Δεν θα πήγαινα ως διαγωνιζόμενος, γιατί το θέμα της προβολής και της έκθεσης λειτουργεί στη δική μου ζωή ως εμπόδιο. Από την άλλη, όμως, δεν μπορείς να πεις σε έναν νέο διαγωνιζόμενο τι είναι σωστό και τι λάθος. Ο καθένας επιλέγει ελεύθερα. Μπορεί για κάποιον αυτή η εμπειρία αυτού του show να τον ενθαρρύνει και τα 50.000 ευρώ που θα κερδίσει από το παιχνίδι να τον βοηθήσουν να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό. Κάποιος άλλος ίσως χρειαζόταν μια προβολή για να πάρει στα σοβαρά τον χορό.
Περισσότερα, στο Down Town που κυκλοφορεί!