Αποκλειστικά αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία της Sophia Loren παρουσιάζει η dailymail αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές από τη ζωή του μεγαλύτερου sex symbol του πλανήτη. Μεταξύ άλλων, η 80χρονη ηθοποιός μιλάει για το πόσο υπέφερε όταν έζησε δύο αποβολές πριν πραγματοποιήσει το όνειρό της και γίνει μητέρα.
Σας παρουσιάζουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Πριν ακόμα κλείσω τα 29, η επιθυμία μου να γίνω μητέρα μου είχε γίνει εμμονή. Αγαπούσα πάρα πολύ τα παιδιά. Όταν κάναμε γυρίσματα με παιδιά, έκανα φιλίες μαζί τους και κρατούσα επαφές πολύ καιρό μετά. Πρόσφατα μάλιστα, το μικρό κορίτσι που έπαιζε μαζί μου το 1957 στην ταινία Houseboat μου έγραψε για να μου πει ότι μόλις έγινε γιαγιά.
Αλλά το 1963, στην ηλικία των 29 θεωρούμουν ήδη μεγάλη για να γίνω μητέρα για πρώτη φορά. Αναρωτιόμουν αν θα συνέβαινε ποτέ…
Τυχαία, εμφανίστηκαν συμπτώματα εγκυμοσύνης ενώ έπαιζα τη μητέρα 7 παιδιών για μια ταινία της οποίας τα γυρίσματα γινόντουσαν στη Νεάπολη.
Τελικά, πήγα σε ένα γιατρό ο οποίος μου έκανε μερικές εξετάσεις οι οποίες ήταν αρνητικές. Ωστόσο, το ένστικτό μου δεν έφευγε. Αργότερα, συνάντησα έναν ειδικό από τη Ρώμη, ο οποίος κουβαλούσε μαζί του έναν δερμάτινο χαρτοφύλακα. Όταν τον άνοιξε ξεπήδησε από μέσα του ένα μικρό πράσινο φοβισμένο βατραχάκι.
Ο γιατρός του έκανε ένεση με τα ούρα μου και είπε: «Αν το βατραχάκι πεθάνει, σημαίνει ότι είσαι έγκυος…». Το καημένο το βρατραχάκι άρχισε να κινείται ζαλισμένο αλλά τελικά δεν πέθανε. Αηδιασμένη, ξεφορτώθηκα τον γιατρό και βγήκα έξω για βόλτα απελευθερώνοντας το πλασματάκι σε μία λίμνη.
«Κρίμα» είπα στον εαυτό μου. «Για μία στιγμή νόμιζα ότι ήμουν έγκυος». Και ως εκ θαύματος ήμουν. Ήμουν τρισευτυχισμένη, πιο χαρούμενη από ποτέ και ανυπομονούσα να συναντήσω το παιδί μου. Αλλά τελικά δεν έγινε αυτό που περίμενα. Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν οι πιο δυστυχισμένες και σκοτεινές μέρες της ζωής μου.
Τελικά, επισκέφτηκα έναν άλλο γιατρό ο οποίος μου σύστησε να μην ταξιδεύω με αυτοκίνητο, γι αυτό ταξίδεψα με τρένο στο Μιλάνο (που ήταν η τοποθεσία των γυρισμάτων).
Δυστυχώς, η πρώτη σκηνή γυρίστηκε εξ’ ολοκλήρου σε ένα αυτοκίνητο φτιαγμένο για την προσομείωση σύγκρουσης. Ήταν πολύ χειρότερο από οποιοδήποτε πραγματικό αυτοκίνητο
Την πρώτη νύχτα στο Μιλάνο ένιωθα τρομακτικό πόνο. Στο ξενοδοχείο, παραλίγο να λιποθυμήσω. Ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου σε εκείνο το νοσοκομειακό κρεβάτι. Αλλά η πιο επώδυνη ανάμνησή μου ήταν το περιφρονητικό βλέμμα των νοσοκόμων, οι οποίες ήταν καλόγριες. Όλες μου έδειχναν ότι το φταίξιμο ήταν δικό μου. Όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, ήξεραν και εκείνες ότι δεν ήμουν παντρεμένη με το σύντροφό μου, τον παραγωγό Carlo Ponti. (Είχε χωρίσει πολλά χρόνια πριν αλλά το διαζύγιο ήταν ακόμα παράνομο στην Ιταλία.)
Έχασα το παιδί.
Έπειτα πήγα κατευθείαν στη δουλειά. Ένιωθα λες και τελείωσε για πάντα ο κόσμος. Δεν περίμενα τίποτα. Τίποτα που να μπορεί να με παρηγορήσει.
Η ζωή μου σαν σταρ δεν μου έλεγε τίποτα σε σύγκριση με τη χαρά που θα μπορούσε να μου δώσει ένα παιδί, ένα παιδί που θα ήταν έτοιμο να θηλάσει.
Τέσσερα χρόνια μετά, έμεινα πάλι έγκυος ενώ γύριζα την ταινία «More Than A Miracle».
Αυτή τη φορά ήμουν προετοιμασμένη. Με τα πρώτα σημάδια είπα στον Carlo: «Είμαι έγκυος. Αλλά αυτή τη φορά θα είμαι προσεκτική. Δεν θέλω να πάρω κανένα ρίσκο». Ανάγκασα τον εαυτό μου να μείνει στο κρεβάτι. Δεν έκανα τίποτα. Δεν διάβαζα, δεν έβλεπα τηλεόραση, μιλούσα ελάχιστα ενώ απέφευγα να ακουμπάω την κοιλιά μου για να μην ενοχλήσω το μωρό.
Όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια του πόνου ήμουν στο σπίτι με τον φίλο μου τον Basilio ενώ ο Carlo ήταν στο Λονδίνο για δουλειά. Ο Basilio κάλεσε τον γιατρό και του είπε ότι έχω συσπάσεις, ότι είμαι άσπρη σαν φάντασμα και έτοιμη για λιποθυμία.
Αλλά ο γιατρός μου με μία αλαζονική αυτοπεποίθηση είπε ότι δεν χρειάζεται να ανησυχώ, πρότεινε να πιώ χαμομήλι και να μιλήσουμε την επόμενη μέρα.
Παρόλα αυτά, πήγαμε στο νοσοκομείο και πέσαμε πάνω στο γιατρό ο οποίος ήταν έτοιμος να φύγει για ένα cocktail party. Πριν φύγει μου έδωσε ένα ισχυρό ηρεμιστικό υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για μία κρίση.
Οι συσπάσεις γινόντουσαν χειρότερες σα να γεννούσα και το πρόσωπό μου ήταν κατακίτρινο Η μητέρα μου που ήταν μαζί μας κλαίγοντας του είπε: «Δεν βλέπεις το πρόσωπό της; Θα αποβάλλει!»
Αλλά τίποτα. Το υπέροχο cocktail party αυτού του υπέροχου άντρα δεν μπορούσε να περιμένει.
Όταν οι πόνοι μου σταμάτησαν γύρω στις 4:00 ήξερα ότι όλα είχαν τελειώσει. Είχαν φωνάξει τον γιατρό αλλά έκανε δύο ώρες να επιστρέψει στο νοσοκομείο. «Σινιόρα», μου είπε, «Αναμφίβολα έχετε ένα τέλειο κορμί και είστε μία πανέμορφη γυναίκα αλλά δεν πρόκειται να κάνετε παιδί».
Τα λόγια του διέλυσαν τις ελπίδες μου και με έκαναν να νιώσω αδύναμη και βαθιά ανεπαρκής.
«Τώρα μπορώ να γυρίσω πίσω και να ολοκληρώσω την ταινία» είπα στον Carlo όταν έφτασε. Προσπαθούσα να του δείξω πόσο δυνατή ήμουν.
Το χαμόγελό του έγινε μορφασμός. Ήταν ολοφάνερο ότι ένιωθε τελείως αβοήθητος. Μόνο εκείνη τη στιγμή άφησα τον εαυτό μου να ξεσπάσει σε κλάματα.
Κατά τη διάρκεια των απελπιστικών μηνών που ακολούθησαν, το αίσθημα της αποτυχίας είχε κατακλύσει όλη μου την ψυχή. Ακόμη και ο Carlo έπεσε σε κατάθλιψη. Δεν μπορούσε να δουλέψει, να μιλήσει ή να χαμογελάσει.
Ευτυχώς, η μοίρα μας οδήγησε σε μία απροσδόκητη ανακάλυψη. Η γυναίκα ενός Ιταλού σκηνοθέτη είχε περάσει μία παρόμοια οδύσσεια με τη δικιά μου αλλά είχε την ευκαιρία να γνωρίζει έναν διεθνώς αναγνωρισμένο ειδικό που τη βοήθησε να πετύχει το στόχο της.
Το όνομά του ήταν Hubert de Watteville και ήταν ο σκηνοθέτης της γυναικολογικής κλινικής του Νοσοκομείου της Γενεύης στην Ελβετία.
Ο de Watteville ήταν ψηλός και λεπτός, γύρω στα 60, με μία γαμψή μύτη και έναν αριστοκρατικό αέρα.
Ήλπιζα να είναι έχει ένα πιο πατρικό προφίλ.
Αλλά η αρχική μου εκτίμηση ήταν λανθασμένη. Δεν είχε παιδιά ο ίδιος και διοχέτευε την επιθυμία του στη δουλειά του.
Αφού μελέτησε την περίπτωσή μου μου είπε ότι δεν πάει κάτι στραβά και ότι είμαι μία άκρως φυσιολογική γυναίκα.
Έτσι, το 1968, όταν έμεινα έγκυος για τρίτη φορά μετακόμισα στη Γενεύη. Διάλεξα ένα ξενοδοχείο κοντά στο γραφείο του γιατρού μου και περίμενα από εκείνον να κάνει το θαύμα.
Έβγαλε το συμπέρασμα ότι το σώμα μου δεν παρήγαγε αρκετά οιστρογόνα, κάτι που σταματούσε το αυγό από την προσκόλληση στη μήτρα. Αυτό, ωστόσο, λύθηκε εύκολα με ενέσεις οιστρογόνου.
Τελικά, έφτασε η μέρα και θα έκανα καισαρική. Ήμουν φοβισμένη. Δεν ήθελα να μοιραστώ με κανέναν το παιδί μου.
Τελικά, ο Carlo Junior γεννήθηκε. Η πιο όμορφη, η πιο γλυκιά και η πιο απερίγραπτη χαρά που είχα βιώσει ποτέ. Ξεχείλιζα από χαρά όταν τον έπιασα στα χέρια μου.
Τέσσερα χρόνια μετά, το 1972, έμεινα έγκυος για τέταρτη φορά ενώ γύριζα την ταινία «Man Of La Mancha» με τον Peter O’Toole. Αυτή τη φορά, η ενδυματολόγος μου έκανε τις ενέσεις οιστρογόνου που χρειαζόμουν και δεν σταμάτησα να δουλεύω μέχρι τον 5ο μήνα.
Μετά, ξαναταξίδεψα στη Γενεύη για να είμαι κοντά στην κλινική και να περάσω γαλήνια τους επόμενους μήνες. Και τελικά ήρθε μία ακόμα μεγάλη αγάπη.
Ο Edoardo γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου του 1973. Μετά από τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού σκέφτηκα ότι η ζωή δεν θα μπορούσε να πάει καλύτερα. Αλλά ο Edo διπλασίασε την ευτυχία μου. Τότε έλυσα το ανεξιχνίαστο μυστήριο της μητρότητας.