Πόρνη ή απλά παρεξηγημένη; Ποτέ δεν θα μάθουμε κι άλλα τόσα μπορούμε να υποθέσουμε. Όμως, η σύντομη ζωή της Elizabeth Short, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1924, την έκανε αυτό που πάντα ήθελε: ορόσημο στο Hollywood! Όμως, όχι με πολυτέλειες, συνεντεύξεις, χρήμα και δόξα, αλλά με ένα άδοξο ανατριχιαστικό τέλος εφάμιλλο των πιο ακριβών κινηματογραφικών σπλάτερ παραγωγών. Κι έτσι, γεννήθηκε ο θρύλος της Μαύρης Ντάλιας, ένα από τα διασημότερα άλυτα εγκλήματα των αστυνομικών χρονικών.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πανέμορφη κοπέλα που την έλεγαν Elizabeth Short. Ήταν τόσο όμορφη κι εντυπωσιακή που τα μεγάλα φωτεινά πράσινα μάτια, το καλλίγραμμο κορμί κι η αλαβάστρινη επιδερμίδα της, την έκαναν να θυμίζει ένα νεραϊδένιο ξωτικό. Ξεχωριστή και μοναδική σε έναν κόσμο σκληρό, η μικρή Elizabeth γνώρισε τη σκληρότητα από μικρή. Ο πατέρας της είχε εγκαταλείψει το σπίτι τους, εκείνη έμενε με τη μητέρα της, και η αναιμική της υγεία την είχε συνέχεια πάνω κάτω. Είχε βρογχικά προβλήματα και άσθμα, κι από την ηλικία των 16 ετών ζούσε το μισό χρόνο μόνο της, και τον υπόλοιπο με τη μητέρα της. Λίγο αργότερα αποφασίζει να μετακομίσει με τον πατέρα της. Όμως, πάνω σε μια διαφωνία φεύγει από το σπίτι του.
Είναι πλέον 19 ετών και θέλει να στηριχθεί στις δικές τις δυνάμεις. Αποφασίζει να ζήσει όπως εκείνη νομίζει. Χωρίς καμία μόρφωση, η εξωτερική της εμφάνιση αποτελεί το διαβατήριο για μια θέση στο Hollywood. Και κάπως έτσι ξεκινάει η αρχή του τέλους της…
Οι βόλτες στα μπαρ ελλοχεύουν κινδύνους. Ο πρώτος ήταν όταν την συνέλαβαν στα 20 της για κατανάλωση αλκοόλ καθώς ήταν ακόμη ανήλικη. Η αστυνομία την ξαναστέλνει στη μητέρα της. Ασφυκτιά. Ψάχνει τρόπο διαφυγής… Αλληλογραφεί με τον αξιωματικό της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας, Matthew Michael Gordon Jr. Εκείνος στην Ινδία για εκπαίδευση, μαγεμένος από την ομορφιά της, της κάνει πρόταση γάμου, ενώ ανάρρωνε από μια πρόσκρουση με το αεροπλάνο του, μόνο και μόνο για να της πάρει τη χαρά που της έδωσε αντικαθιστώντας την με πόνο με τον ξαφνικό θάνατο του λίγο καιρό μετά.
Επιστρέφει συντετριμμένη στο Los Angeles, επισκεπτόμενη τον φίλο της Joseph Gordon Fickling, τον οποίο τον ήξερε από μικρή. Βγαίνει σε μπαρ, διασκεδάζει, γνωρίζει κόσμο και προσπαθεί να βρει το πολυπόθητο εισιτήριο για τον μαγικό κόσμο του Hollywood.
Αποφασίζει πως και η ζωή είναι μικρή, είναι μια ενζενί και τίποτα δεν την σταματά. Πόσο λάθος έκανε… Όντως, πολύ προφητικά, αποδεικνύεται πως η ζωή (της) είναι μικρή και θα μπει στο πάνθεον του Hollywood. Για εντελώς άλλους λόγους. Και ο μόνος που θα ζήσει καλύτερα είναι ο άγνωστος που δεν άφησε την Elizabeth να ζήσει…
Η σκηνή του φόνου
Μετά από μια εβδομάδα εξαφάνισης, το πρωινό της 15ης Ιανουαρίου 1947 το γυμνό κορμί της Elizabeth Short ανακαλύπτεται πεταμένο στο πάρκο Leimert στο Los Angeles από μια μαμά και την τρίχρονη κόρη της. Η Betty Bersinger, που είχε βγάλει βόλτα το παιδί της, αρχικά νόμιζε ότι ήταν μια πεταμένη κούκλα βιτρίνας, μόνο και μόνο για να σημαδευτεί για πάντα από το αποτρόπαιο θέαμα όταν εξαιτίας της περιέργειας και της απορίας της «μα, γιατί δεν πέταξαν την κούκλα στα σκουπίδια» πλησίασε να δει καλύτερα.
Το άψυχο σώμα ήταν κομμένο στα δύο. Τα πόδια και η μέση ήταν το ένα κομμάτι και είχαν τοποθετηθεί περίπου ένα μέτρο κάτω από τον θώρακα και το κεφάλι. Τα εντόσθια είχαν τοποθετηθεί με μεγάλη προσοχή κάτω από τα οπίσθια. Το πτώμα είχε πλυθεί προσεκτικά και το αίμα είχε στραγγίξει. Σε ολόκληρο το σώμα υπήρχαν βαθιές χαρακιές και σε ορισμένες περιπτώσεις είχαν αφαιρεθεί κομμάτια σάρκας. Ο δολοφόνος είχε σκίσει τις άκρες του στόματος προς τα πάνω, για να σχηματίσουν ένα μακάβριο χαμόγελο κλόουν. Ενώ, λίγο πιο πέρα βρέθηκε ένας σάκος με σημάδια από το αίμα της που χρησιμοποίησε ο δολοφόνος της για να την μεταφέρει.
Αυτό ήταν το πτώμα της «Μαύρης Ντάλιας», όπως αποκάλεσε ο Τύπος την υπόθεση δολοφονίας της άτυχης Elizabeth Short.
Η αυτοψία ανέφερε ότι ήταν 1.65, ζύγιζε 52 κιλά, είχε γαλάζια μάτια, καστανά μαλλιά και οδοντοστοιχία σε κακή κατάσταση. Υπήρχαν σημάδια στους αστραγάλους, το λαιμό και τους καρπούς της από σχοινί. Το κρανίο της δεν ήταν τραυματισμένο, αλλά είχε μελανιές στο μπροστά και δεξί μέρος του προσώπου της. Η αιτία του θανάτου ήταν η ακατάσχετη αιμορραγία από τα χτυπήματα στο κεφάλι.
Τα Μέσα
Όταν οι δημοσιογράφοι είδαν τη φωτογραφία της κοπέλας πριν πεθάνει, ήξεραν ότι είχαν πετύχει «λαβράκι». Ο στυγερός φόνος είχε ήδη κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού, και επρόκειτο να γίνει λαϊκό ανάγνωσμα εξαιτίας της ομορφιάς του θύματος.
Μετά την ταυτοποίηση του άψυχου σώματος της, δημοσιογράφοι της εφημερίδας Los Angeles Examiner επικοινώνησαν με την μητέρα της για πληροφορίες αποκρύπτοντας την αλήθεια και λέγοντας ότι η Elizabeth είχε κερδίσει έναν διαγωνισμό καλλιστείων. Μόνο στο τέλος και μετά που είχαν αλιεύσει όσο το δυνατόν περισσότερες προσωπικές πληροφορίες για εκείνη, της αποκάλυψαν ότι η κόρη της είχε στην πραγματικότητα δολοφονηθεί. Για να διασφαλίσουν το αποκλειστικό, της πρόσφεραν να την κάνουν τα εισιτήρια για το Los Angeles υποτίθεται για να βοηθήσει στις έρευνες της αστυνομίας.
Η νεαρή «Μαύρη Ντάλια» είχε πάθος με τον κινηματογράφο. Ξόδευε τα λιγοστά της χρήματα, για να δει τον Φρεντ Αστέρ να χορεύει με τη Τζίντζερ Ρότζερς και την Βίβιεν Λι, στο «Όσα Παίρνει ο Άνεμος». Ξόδευε τα χρήματά της σε όμορφα φορέματα και βασιζόταν στους πάμπολλους «καβαλιέρους» της, για να πληρώσει για το φαγητό της. Πολλοί δημοσιογράφοι είχαν θεωρήσει δεδομένο, ότι η Ελίζαμπεθ είχε υπάρξει πόρνη πολυτελείας. Κάτι τέτοιο, μάλλον δεν ίσχυε, καθώς δεν τεκμηριώθηκε επαρκώς. Έβγαινε πολλά ραντεβού, με πολλούς επίδοξους μνηστήρες, αλλά δεν υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία ότι το έκανε «επαγγελματικά».
Τους τελευταίους μήνες πριν τον θάνατό της, η Ελίζαμπεθ έκανε «έξαλλη» ζωή. Είχε παραιτηθεί απ’ τη δουλειά της και τριγυρνούσε στους δρόμους όλη μέρα, μέχρι να βρει κάπου να περάσει τη νύχτα. Έβγαινε με διαφορετικούς άντρες κάθε βράδυ, με κανέναν απ’ τους οποίους δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις.
Ποιος ήταν ο δολοφόνος;
Περίπου 50 άνθρωποι ομολόγησαν ότι ήταν ο δράστης. Κανείς από αυτούς δεν κατάφερε να πείσει ότι ήταν όντως ο δολοφόνος. Όποιος έκοψε το σώμα της στη μέση, ήταν φοβερά επιδέξιος. Η αστυνομία πίστευε ότι είχε εργαστεί ως χειρουργός. Ευτυχώς για εκείνη ήταν τυχερή μέσα στην ατυχία της κι είχε πεθάνει πριν την «εγχείρηση». Η αστυνομία δεν κατάφερε ποτέ να εξιχνιάσει το μυστήριο της δολοφονίας της. Κατηγόρησε τον Τύπο, επειδή έδωσε τόση δημοσιότητα στην υπόθεση, ώστε ήταν αδύνατο να ξεχωρίσει ο πραγματικός ύποπτος από τους τόσους εμμονικούς θαυμαστές της.
Οι εφημερίδες περιέγραφαν την Elizabeth Short ως μία μοιραία γυναίκα που ντυνόταν με προκλητικά μαύρα ρούχα και τριγυρνούσε στη Λεωφόρο του Χόλιγουντ, ψάχνοντας για το επόμενο θύμα που θα έριχνε στα δίχτυα της. Ο κόσμος θεωρούσε ότι πήγαινε γυρεύοντας, επειδή πίστευε ότι ζούσε μία ανήθικη ζωή.
Ο Τύπος είχε δώσει τόση έμφαση στη σεξουαλικότητα της, που κυκλοφόρησε μέχρι και η αντίθετη φήμη: η Elizabeth δεν μπορούσε να έχει σεξουαλική επαφή με κανέναν, γιατί τα γεννητικά της όργανα ήταν ατροφικά. Αυτή θεωρήθηκε μια καλή επεξήγηση της εκδοχής ότι ενώ έβγαινε με αμέτρητους άντρες, δεν είχε με κανέναν ποτέ καμία σεξουαλική σχέση.
Εννέα ημέρες μετά τον θάνατό της, κάποιος έστειλε ένα πακέτο στην αστυνομία, με τα περιεχόμενα της τσάντας της Ελίζαμπεθ: φωτογραφίες, πιστοποιητικό γέννησης, τη νεκρολογία του Ματ Γκόρντον και ένα μπλοκάκι με τις διευθύνσεις 75 ανδρών. Όποιος το έστειλε, είχε καθαρίσει το δέμα από τα αποτυπώματα. Παρά τις έρευνες κανένας από τους 75 άνδρες δεν θεωρήθηκε ύποπτος. Ο δολοφόνος δεν βρέθηκε ποτέ.
Η ιστορία της Μαύρης Ντάλιας παρέμεινε στα αστυνομικά χρονικά του Los Angeles ως ένα από τα πιο στυγερά κι ανεξιχνίαστα εγκλήματα. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλές ταινίες και έργα τέχνης, ενώ η Elizabeth Short κατάφερε αυτό που πάντα ήθελε με την καρδιά της: να μείνει αξέχαστη στο Hollywood. Κι όντως! Τελικά…πόσο δίκιο είχε! Όμως καλά λένε κι οι Κινέζοι «Πρόσεχε τι εύχεσαι. Μπορεί να γίνει αληθινό».
