Ο Louis Armstrong, γνωστός και ως ο Πάπας της Jazz, έχει μείνει χαραγμένος στη μνήμη μας για το χαμόγελο του, τις φιλοσοφικές ατάκες του για τη μουσική και τη ζωή και τα τραγούδια του που ακόμα και σήμερα παραμένουν διαχρονικά.
Όμως, τα πράγματα δεν ήταν ποτέ ρόδινα για τον Louis.
Γεννήθηκε στην αυγή του 20ου αιώνα από παλιά οικογένεια σκλάβων της Νέας Ορλεάνης, στη Λουιζιάνα, των ΗΠΑ, πέρασε όλη την παιδική του ηλικία στη φτώχεια και σε μια κακόφημη συνοικία που βασίλευε η πορνεία.
Η οικογένεια ποτέ δεν αποτέλεσε στήριγμα για τον Armstrong. Ο πατέρας του εγκατέλειψε τον μικρό Louis και την οικογένεια του όταν ήταν μηνών για μια άλλη γυναίκα. Ενώ, η μητέρα του μετά από λίγο καιρό άφησε τόσο εκείνον όσο και τη μικρότερη αδερφή του Beatriz στους παππούδες και σε διάφορους συγγενείς εκ περιτροπής.
Τον πατέρα του τον έβλεπε σπάνια, και μόνο σε μεγάλες εθνικές γιορτές. Όμως, από την άλλη η σχέση με τη μητέρα του έμελλε να τον σημαδεύσει. Ο δεσμός του ήταν τόσο στενός που ακόμα παιδί ο Armstrong, έκανε διάφορα θελήματα, μοίραζε εφημερίδες, έψαχνε φαγητό και φρούτα από διάφορα μποστάνια και τα πουλούσε σε εστιατόρια, κι όλα αυτά για να σώσει τη μάνα του από την πορνεία.
Έτσι, η μουσική έγινε το καταφύγιο του. Τρύπωνε σε μουσικά κέντρα, θέατρα και συναυλίες όπου αγαπημένη του ενασχόληση έγινε το πώς χορεύουν και παίζουν μουσική. Ενίοτε, ακόμα, μάθαινε ρυθμούς και μελωδίες από τους οίκους ανοχής της περιοχής που ζούσε. Στα 11 του παράτησε το σχολείο κι έγινε μέλος μιας τετραμελούς μπάντας, που τραγουδούσαν στους δρόμους με αντάλλαγμα χρήματα.
Ακόμη για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, ήταν ο ψυχογιός μιας πλούσιας οικογένειας Εβραίων που τον είχαν, όμως, σαν παιδί τους. Σε αντάλλαγμα της καλοσύνης τους, ο Louis Armstrong φορούσε για το υπόλοιπο της ζωής του, το αστέρι του Δαβίδ και έγραψε ότι από την οικογένεια αυτή έμαθα πώς να ζει πραγματικά και με αποφασιστικότητα.
Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη ενός από των πιο σημαντικών στιλ νέας μουσικής στις αρχές του εικοστού αιώνα, αυτό της μουσικής τζαζ.
Η εφευρετικότητα και οι αυτοσχεδιαστικές τεχνικές του Armstrong, μαζί με την ενεργητικότητα του και το κθαμβωτικό στιλε του έχουν επηρεάσει γενιές μουσικών από το 1921 που έκανε την πρώτη του εμφάνιση.
Με τις επιτυχίες τη μία μετά την άλλη, ανακηρύχθηκε ένα από τους καλύτερους τρομπετίστες του κόσμου, παρόλο που ήταν αυτοδίδακτος. Ο Armstrong έγραψε δύο αυτοβιογραφίες και εμφανίστηκε σε περισσότερες από τριάντα ταινίες, κατακτώντας την πρώτη θέση το 1964 με το ομώνυμο soundtrack της ταινίας “Hello, Dolly!” που πρωταγωνιστούσε με την Barbara Streisand εκτοπίζοντας τους Beatles από την πρώτη θέση που κατείχαν για 14 εβδομάδες.
Στη συνέχεια, ο Armstrong κατηγορήθηκε ότι ήταν περισσότερο showman παρά μουσικός, καθώς στηριζόταν στα λευκά μαντήλια που κουβαλούσε, το λαμπερό του χαμόγελο και τη χαρακτηριστική γάργαρη βαθιά φωνή του.
Οι δικοί του τον κατηγορούσαν ότι είναι ο γελωτοποιός των λευκών, αφού οι συναυλίες και οι εμφανίσεις του έκαναν πάταγο με το κοινό κατά΄μεγάλη πλειοψηφία να αποτελείται από λευκούς.
Όμως, πάνω απ' όλα, ο Armstrong ήταν ένας μουσικός που απλά ήθελε να διασκεδάζει τους ανθρώπους.
«Πιστεύω στον εαυτό μου, και ξέρω τι μπορώ να κάνω όταν πάρω στα χέρια μου την τρομπέτα», είπε λίγο πριν από το θάνατό του. «Πολλοί ελπίζουν ότι απλά θα παίξουν κάτι. Εγώ δεν έχω να πάω σε μια γωνία να κάνω πρόβα τίποτα. Παίζω ένα κομμάτι μουσικής και η σκέψη για τη ζωή της εν λόγω μελωδίας έρχεται στο μυαλό μου. Μόνο η μουσική…είναι το μόνο που με ενδιαφέρει!».
Δεν είναι τυχαίο που έχουν μείνει στην ιστορία οι φράσεις του ότι «οι μελωδίες που φτιάχνουμε είναι η ζωή», ενώ «Οι μουσικοί ποτέ δεν παίρνουν σύνταξη, Σταματάνε να παίζουν όταν πλέον δεν υπάρχει άλλη μουσική μέσα τους!».
Το μάθημα από τη συγκλονιστική ιστορία ζωής του Louis Armstrong θα μπορούσε να είναι ότι πάντα ακόμα και από τη δυσκολότερη κατάσταση μπορείς να έχεις όφελος. Άλλοι θα έλεγαν ότι παρά τις δυσκολίες η ζωή και ο κόσμος μας είναι πανέμορφος. Ή ότι το πάθος και το ταλέντο μπορούν να είναι τα καταλληλότερα όπλα να ξεπεράσεις προβλήματα και να ορίσεις εσύ τη μοίρα σου. Σε κάθε περίπτωση, οι αναγνώσεις είναι πολλές. Όπως και τα υπέροχα κομμάτια του. Τελικά, 45 χρόνια μετά το θάνατο σου η αλήθεια είναι μία: πόσο δίκιο είχες Mister Armstrong... It's a wonderful world, indeed!