Αν αφήσεις στην άκρη το κουτσομπολιό της παρέμβασης του Δημήτρη Κοντομηνά στην πρωινή εκπομπή του Alpha όπου «μάλωσε» δημόσια τους υπαλλήλους του για μια τοποθέτηση τους ή τέλος πάντων για μια παρεξηγημένη τοποθέτηση τους, αν αφήσεις στην άκρη και την κουβέντα για το αν δικαιούται ή όχι ο πρόεδρος ενός καναλιού να παρεμβαίνει σε μια τηλεοπτική εκπομπή λέγοντας οτι κάποιοι εργαζομενοι του τον έκαναν να ντρέπεται (φαντάζομαι οτι ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση και ως τέτοια πρέπει να κριθεί) υπάρχει ένα πολύ σοβαρό θέμα που αξίζει να συζητήσουμε κάποια στιγμή σε αυτή την καημένη χώρα.
Την ιδιωτική πρωτοβουλία. Στο οτιδήποτε. Αυτή την ιδιωτική πρωτοβουλία που ενοχοποιήθηκε και λοιδορήθηκε αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την τελευταία στιγμή σώζει την κατάσταση σε ένα κράτος που έχει χάσει τη μπάλα εδώ και πολλά χρόνια. Ιδιωτική πρωτοβουλία είναι αυτό που έκανε αυτός ο άνθρωπος για τον οποίο έγινε όλη η φασαρία, αυτός δηλαδή που αποφάσισε να προσφέρει δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στις οικογένειες των κατοίκων των Φούρνων Ικαρίας αφού το κράτος δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες τους. Ενας πλούσιος άνθρωπος, επιχειρηματίας... Μπορούσε, ήθελε και το έκανε.
Ιδιωτική πρωτοβουλία είναι ομως κι αυτό που έκαναν οι κάτοικοι της Ειδομένης που πήραν στα σπίτια τους οσους πρόσφυγες μπορούσαν αφού το κράτος και η Ευρώπη ολόκληρη αδυνατούν ακόμα να βρουν μια λύση. Αυτοί είναι φτωχοί άνθρωποι, αγρότες και συνταξιούχοι. Αυτό μπορούσαν να κάνουν και αυτό έκαναν.
Ιδιωτική πρωτοβουλία είναι και το κάθε τι που κάνει ο καθένας απο μας για να ικανοποιήσει μια ανάγκη που έχει ο διπλανός του υποκαθιστώντας υπηρεσίες, δομές και φορείς που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους. Και είναι αυτή ακριβώς η ιδιωτική πρωτοβουλία που κάνει τη διαφορά στις κοινωνίες που οι άνθρωποι νοιάζονται ο ένας για τον άλλον.
Δεν ξέρω γιατί ένας πολύ πλούσιος επιχειρηματίας κάνει αγαθοεργίες. Αν το κάνει για την ψυχή του, για την εφορία ή για την υστεροφημία του. Αν το κάνει απο γνήσιο ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο ή απο την εγωιστική ανάγκη να θεωρείται φιλάνθρωπος. Αυτό που ξέρω όμως είναι οτι η όποια προσωπική ανάγκη κάποιου μπορεί να αλλάξει τη ζωή κάποιου άλλου και αυτό μου φτάνει.
Πρόσφατα βρέθηκα για πολλές ώρες, νύχτες ολόκληρες, στο καρδιοχειρουργικό κέντρο Γεώργιος Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη. Είναι το νοσοκομείο που μεγαλουργούσε ο Παναγιώτης Σπύρου και σήμερα συνεχίζουν το έργο του άλλοι σπουδαίοι καρδιοχειρούργοι. Πριν πάμε, υποθέταμε οτι το περιβάλλον θα ήταν αυτό που περιμένεις από ένα δημόσιο νοσοκομείο. Δεν ήταν καθόλου έτσι.
Το Ιδρυμα Νιάρχος είχε φροντίσει για την ανακαίνιση της πτέρυγας των ασθενών που κάνουν σοβαρές επεμβάσεις καρδιάς μετατρέποντας ένα παλιό δημόσιο νοσοκομείο σε ένα χώρο που μοιάζει περισσότερο με ακριβό μαιευτήριο. Από τη μηχανήματα παρακολούθησης των ασθενών μέχρι τις πόρτες και τα παράθυρα, από τις τηλεοράσεις και τα air condition μέχρι τα έργα στους τοίχους και τα άνετα, ολοκαίνουρια κρεβάτια.
Οσες μέρες ήμασταν εκεί, εργάτες και μηχανικοιί πηγαινοέρχονταν γιατί σύντομα ξεκινάει η ανακαίνιση ενός ακόμη κομματιού του καρδιοχειρουργικού όπου θα γίνονται μεταμοσχεύσεις καρδιάς. Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλους τους εκεί.
Για τον σπουδαίο καρδιοχειρούργο Γιώργο Δρόσο που της έκανε την επέμβαση, για τις υπεροχες νοσοκόμες και τους άλλους γιατρούς που την φρόντισαν, για τον τραυματιοφορέα που την πήγε στο χειρουργείο και πριν την χαιρετήσει τη φίλησε και της είπε «πουλόπομ, όλα θα πάνε καλά» αλλά και για το Ιδρυμα Νιάρχος που έδωσε τα χρήματα που χρειάζονταν για να δημιουργηθεί ένα δημόσιο καρδιοχειρουργικό κέντρο που σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος με αξία που ζει σε μια πολιτισμένη χωρα.
Αυτή ήταν μια ιδιωτική πρωτοβουλία. Και είμαι πολύ ευτυχής που τη συνάντησα. Γιατί κάποιος άλλος στην ίδια χώρα χειρουργήθηκε με εισαγγελική εντολή.