Τρίτη βράδι σήμερα και κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με το Mega. Αν θα συνεχίσει τη λειτουργία του, αν θα κλείσει και αν κλείσει πώς θα κλείσει. Θα καταφέρουν οι εργαζόμενοι ας πούμε που είναι ήδη απλήρωτοι απο τον Μάρτιο να μπουν τουλάχιστον στο ταμείο ανεργίας; Θα πληρωθούν αποζημιώσεις;
Την ίδια ώρα στα social media έχει στηθεί ένας άνευ προηγούμενου πόλεμος μικροψυχίας με ανθρώπους να χορεύουν πάνω στο πτώμα του Μega - ένας Θεός ξέρει για ποιο λόγο και δεν είναι και της παρούσης να αναλυθεί.
Η δική μου ερώτηση είναι αν ήμασταν πάντα τόσο κάφροι ή αν γίναμε τελευταία; Έχει αλλάξει η εποχή προς το χειρότερο; Τα social media αντί να μας πάνε μπροστά και να βοηθήσουν την πολυφωνία και τη δημοκρατία μας γύρισαν πίσω στην εποχή του φανατισμού και των πράσινων και μπλέ καφενείων; Κόβουμε "φίλους" στο Facebook όπως έκοβαν οι γονείς μας την καλημέρα στους γνωστούς τους τη δεκαετία του 80 αν ήταν πασόκοι ή δέξιοι; Μα αφού αποδείχτηκε τα τελευταία χρόνια με τον σκληρότερο τροπο μάλιστα οτι ολος αυτός ο φανατισμός ήταν μια μπούρδα που απλώς βόλευε το σύστημα που τον συντηρούςε είμαστε και πάλι τόσο ανόητοι που πιστεύουμε οτι το κλείσιμο του μεγαλύτερου καναλιού της χώρας θα δώσει ένα "γερό χτύπημα στα συμφέροντα και τη διαπλοκή"; Κι όλο αυτό το πανηγυρίζουμε με μίσος στο facebook; Και οι φίλοι μας χωρίζονται σ αυτούς που θέλουν να κλείσει το Μέγκα και σ αυτούς που θέλουν να κλείσει η ΕΡΤ;
Αληθεια, αντιλαμβάνεται κανείς την ανωριμότητα των επιχειρημάτων; Και πόσο μικρόψυχο στο κάτω κάτω είναι να θέλεις να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα όταν η μπόχα απο το πτώμα της είναι κάτι παραπάνω απο σίγουρο οτι θα βρωμίσει και το δικό σου σπίτι. Είναι ντόμινο η οικονομία και οποίος δεν το καταλαβαίνει πρέπει να επιστρέψει στο σχολείο για να ξανα μάθει τα βασικά. Όταν κλείνει μια μεγάλη επιχειρηση η μπάλα παίρνει και πολλούς μικρούς απο γύρω τριγύρω για να μην πούμε και τα προφανή για τους ανθρώπους που μετά απο 20, 30 χρόνια σε μια δουλειά θα μείνουν άνεργοι αφού δεν υπάρχει αγορά για να τους απορροφήσει εκτός κι αν βγούμε έξω με όπλα και αρπάζουμε ο ένας τη δουλειά του άλλουνού.
Δεν είναι μόνο θέμα ηθικής λοιπόν να μην πανηγυρίζει κάποιος για το κλειςιμο μιας επιχειρησης ειδικά όταν απασχολεί περισσότερους απο 500 εργαζόμενους και συντηρεί άλλους τόσους απο εξωτερικές συνεργασίες. Είναι θέμα κοινής λογικής. Και ενστίκτου επιβίωσης. Τουλάχιστον. Και ο,τι υπονοεί οτι ο θάνατος του ενός μπορεί να σημαίνει τη ζωή του άλλου είναι επικίνδυνο και φασιστικό και βάζει σε κίνδυνο την ίδια τη δημοκρατία.