Ο χωρισμός είναι στην ζωή όπως και ο έρωτας. Και αυτό το κείμενο θα σου εξηγήσει με τον καλύτερο τρόπο γιατί είναι το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει. Αλλά και να του/της τύχει…
Καταρχάς να σου πω ότι αυτή η στήλη ονομάστηκε «Εξομολογήσεις» γιατί βασίζεται σε πραγματικές εξομολογήσεις. Ή εναλλακτική μας ήταν «Ότι του φανεί του Λολο-Στεφανή», αλλά όπως καταλαβαίνεις λόγω ονόματος δεν μας έπαιρνε. Έτσι λοιπόν θα σου πω για την δική μου ιστορία. Έναν χωρισμό επίπονο και που με έκανε καλύτερο άνθρωπο.
Πριν ακριβώς από έναν χρόνο χώρισα Mην πεις χρόνια πολλά, γιατί σε πρόλαβε ο αδερφός μου (Hey, dude). Μετά από μια σχέση 10 χρόνων. Ναι, ήμασταν μαζί από παιδιά. Και όχι, δεν χωρίσαμε με τον καλύτερο τρόπο. Χωρίσαμε γιατί όπως μου είπε ήθελε πράγματα που δεν μπορούσα να της προσφέρω. Αλλά μπόρεσε άλλος, που τους είδα μαζί 20 μέρες αργότερα…
Έπαθα κατάθλιψη. Δεν είναι μικρό πράγμα να ζεις με έναν άνθρωπο από παιδί και μια μέρα να τον βλέπεις με άλλον. Ειδικά όταν δεν το βλέπεις να έρχεται όλο αυτό. Και όχι, δεν είναι ευχάριστο το θέαμα. Και επειδή έχει συμβεί και σε σένα, το ξέρεις.
Για το λοιπόν, να συνεχίσω… Η κατάθλιψη δεν είναι το τέλος του κόσμου. Απλά πρέπει να μάθεις να την αντιμετωπίσεις. Να την νικήσεις. Να μην την φοβηθείς. Να την κοιτάξεις στα μάτια, όπως και την πραγματικότητα. Και να ζητήσεις βοήθεια από έναν ειδικό. Χωρίς να φοβάσαι το «στίγμα». Στίγμα έχουν οι άνθρωποι που θα σε κρίνουν πως ζήτησες βοήθεια.
Η ζωή συνεχιζόταν, εγώ ήμουν άνεργος, εκείνη ζούσε τον έρωτα της και μια παράλληλη πραγματικότητα εξελισσόταν. Οι μέρες περνούσαν, οι μήνες, και εγώ απλά περίμενα πως θα αλλάξει κάτι στην ζωή μου μαγικά. Όπως και άλλαξε. Εμφανίστηκε ένας άνθρωπος να μου δώσει ξανά όραμα στη ζωή μου. Γιατί όπως έχεις καταλάβεις, ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Και είναι τελικά. Τα κορόιδευα και τα έζησα.
Ήταν 14 Ιουλίου. Το πρώτο βήμα για να ξεπεράσω την κατάθλιψη ήταν η δουλειά. Η πολλή δουλειά. Η πάρα πολύ δουλειά. Και μέσα από την δουλειά γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους. Ανθρώπους που ποτέ δεν θα πίστευα πως θα έλεγα καν καλημέρα. Γιατί είχε απλά σπάσει το κουκούλι μιας καθημερινότητας. Και μετά από 8 μήνες χωρισμού, συζήτησης με την ψυχολόγο και πραγματικής δουλειάς ήρθε η επιφοίτηση. Αυτή που ήρθε και στην πρώην μου και με άφησε.
Τι επιφοίτηση; Πως απλά δεν μπορείς να ζήσεις στο παρελθόν. Δεν μπορείς να κατηγορείς τον άλλον για τα δικά σου στραβά. Για λάθη που έκανες. Ούτε ο έρωτας σημαίνει το τέλος της ζωής. Ήρθε, έφυγε, πάει. Τόσο απλά και κυνικά. Τότε λοιπόν συνειδητοποίησα πως ο χωρισμός αυτός μου έφερε στη ζωή τα καλύτερα. Κατάφερα να κερδίσω τον σεβασμό ανθρώπων με αναγνώριση στον χώρο μας, να αλλάξω την κοσμοθεωρία μου, να χαίρομαι για αυτό που είμαι. Όχι για αυτό που δεν έγινα. Επειδή έχω την υγεία μου. Επειδή οι φίλοι μου δεν με άφησαν δευτερόλεπτο όταν τους χρειαζόμουν και ας ένιωθα μοναξιά. Και επειδή ο έρωτας συνεχίζει να υπάρχει, άσχετα αν νομίζεις πως τελείωσε η ζωή σου.
Μην φοβάσαι λοιπόν ότι χώρισες. Δεν ήταν επιλογή σου, αλλά ευθύνεσαι και εσύ. Αυτή είναι η αρχή. Κατανόησε τις ευθύνες σου. Τότε λοιπόν θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Και μην κατηγορήσεις ποτέ εκείνον/εκείνη που χώρισες. Μειώνεις εσένα. Μην φοβάσαι όταν νιώθεις πως χρειάζεσαι βοήθεια. Η κατάθλιψη νικιέται. Και ο μόνος που μπορεί είσαι εσύ.
Μην κλαις λοιπόν για δρόμους που δεν κατάφερες να περπατήσεις. Μια καρδιά που πληγώθηκε μπορεί να γίνει καλά. Και δεν άξιζε η αγάπη που έχασες. Ίσα, ίσα που όταν ερωτευτείς θα είσαι πολύ καλύτερος άνθρωπος.
Τώρα που είπα έρωτας… Ναι, κατάφερα να ερωτευτώ ξανά. Για 1000 λόγους και έναν… τσικ ακόμα. Μόνη διαφορά πως τώρα έγινα δυνατότερος άνθρωπος. Καλύτερος, πιο αποφασισμένος. Όσο για την κοπέλα; Δεν ξέρω τι έγινε. Παντρεύτηκε, αρραβωνιάστηκε, δεν ξέρω. Αλλά σίγουρα βρήκε τα πράγματα που δεν μπορούσα να της προσφέρω. Όπως και εγώ τα βρήκα στην γυναίκα που ερωτεύτηκα. Δεν μπόρεσα να την ευχαριστήσω για όσα μου έμαθε, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Έστω και μέσα από εδώ...
Η ζωή μας τελικά δεν τελειώνει σε έναν χωρισμό. Όσο δύσκολο και αν είναι στην αρχή, τόσο θα το καταλάβεις όταν συνειδητοποιήσεις τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου. Οικογένεια, φίλους, αφεντικά και έρωτας. Δεν θα σου πω ότι είναι τύχη. Την μοίρα την ορίζεις εσύ.
Και όταν θα χαμογελάσεις ξανά εξαιτίας του/της, θα καταλάβεις πως καλό σου έκανε αυτό που άφησες πίσω. Όσο για την κατάθλιψη; Είναι απλά λέξη. Τη νικάς αν θες να τη νικήσεις…
Χαμογέλα και μην φοβάσαι. Οι δρόμοι που δεν περπάτησες, σε περιμένουν με νέο ταίρι και νέα προσωπικότητα!