Μερικές φορές γνωρίζεις έναν άνθρωπο – ακόμα και με μια ματιά - που είσαι 100% σίγουρη ότι πρόκειται για το άλλο σου μισό. Ο άλλος μπορεί να μην έχει πάρει χαμπάρι, αλλά εσύ εκεί τον χαβά σου. Μπορεί οι συγκυρίες και η λεγόμενη στιγμή να μην σας ευνόησαν όπως έπρεπε, αλλά το πλήρωμα του χρόνου είναι τόσο δίκαιο, που θα σε εκπλήξει την τέλεια στιγμή με τον πιο ωμό τρόπο.
Και τότε χάνεται και χάνεσαι. Η ζωή συνεχίζεται θα μου πεις, αλλά υπάρχει και εκείνη η μοίρα που δεν υπολογίζει τίποτα. Εμφανίζεται κυρίως εκεί που δεν την περιμένεις και όταν συναντήσει το απωθημένο, τα αποτελέσματα είναι εκρηκτικά.
Μια στιγμή αρκεί για να ερωτευτείς, ξανά όπως τότε, γιατί απλά η καρδιά δεν ξεχνά. Καταγράφει, χτυπά, ερωτεύεται, χτυπά, θυμάται, χτυπά και συνεχίζει όχι σε έναν, αλλά σε πολλούς ρυθμούς. Σε ένα και μόνο λεπτό, όλα αλλάζουν. Είναι και πάλι στην ζωή σου και εσύ δεν ξέρεις πώς να κάνεις τα πόδια σου να μην τρέμουν. Το έχεις ξαναζήσει. Αλλά αυτή τη φορά θέλεις, αποζητάς να νιώσεις περισσότερα, να το ζήσεις ολοκληρωτικά. Να δεις αν αντέχεις, αν το’χεις!
Μπορεί να είναι μονόπλευρο, μπορεί όλα αυτά που είχες στο πίσω μέρος του μυαλού σου να τα έχεις πλάσει τόσο ωραία και να ζεις την δική σου πραγματικότητα. Αλλά ξέρεις τι, δικαίωμα σου.
Δικαίωμα σου να θέλεις να ζήσεις, να νιώσεις, να το παίξεις ρε αδερφέ κορώνα – γράμματα, για να δεις αν τελικά αυτά τα 2 μάτια – που κάποτε σε κοίταζαν και έλιωνες - αν αξίζουν να τα έχεις δίπλα σου για πάντα.
Και εκείνος βλέπεις δεν είναι σίγουρος. Μία αποφεύγει, μία κρατά τα προσχήματα και άλλες στιγμές δεν αντιστέκεται. Και εκεί που λες είναι δικός σου, ΤΟΙΧΟΣ. Το ξέρεις καλά, ο έρωτας δεν είναι εύκολος. Αντιθέτως δύσκολος, απρόοπτος αλλά τόσο όμορφος. Θα αφεθείς ή όχι; Μάλλον ο ίδιος θα σου πει..εκείνη τη στιγμή. Εσύ ότι ήταν να κάνεις, το έκανες. Σειρά του τώρα.
Και αυτός το ίδιο μυστήριος, όπως τότε…