Κλασικό καλοκαιρινό ερώτημα λίγο πριν την άδεια: «Έχεις κανένα καλό βιβλίο να διαβάσω τώρα που θα κάθομαι;». Τι και αν έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα με τις προτάσεις του καλοκαιριού, εγώ μόνο τις φιλενάδες μου εμπιστεύομαι. Ξέρουν ότι θέλω κάτι δροσερό, ανάλαφρο, που να κρατήσει το ενδιαφέρον μου και να με κάνει να σκέφτομαι «έλα δυο σελίδες ακόμα και μετά πάω για βουτιά». Ορίστε τι μου είπαν για να με πείσουν να τα αγοράσω.
H πρόταση της Χρυσαυγής: Ο Μάγος – John Fowles
Θα διαβάσεις τον «Μάγο» του John Fowles. Είναι σκέτο αριστούργημα και ό,τι πρέπει για το καλοκαίρι μιας και εκτυλίσσεται στις Σπέτσες. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι η αφήγηση γίνεται από έναν Βρετανό. Η πλοκή και η ατμόσφαιρα θα σε κρατήσουν μέχρι το τέλος και επειδή ξέρω ότι θέλεις και λίγο σεξ στην υπόθεση, έχω να σου πω ότι θα συναντήσεις και ένα πολύ ιδιαίτερο ερωτικό τρίγωνο.
Η πρόταση της Σύλβιας: Να σου πω μια ιστορία – Jorge Bucay
Πόσες φορές θα σου πω να διαβάσεις Bucay για να είσαι ήρεμη και ζεν σαν και μένα. Θα βρεις το νόημα της ζωής ξαδερφούλα μου. Ο Jorge θα σου κάνει ψυχανάλυση λέγοντάς σου παραμύθια για παιδιά και εσύ κάθε φορά που θα έχεις ένα σοβαρό πρόβλημα, θα σκέφτεσαι την ιστορία του και θα γελάς.
Η πρόταση της Μαρίνας: Middlesex – Τζέφρι Ευγενίδης
Λοιπόν. Δεν θα σου προτείνω ό,τι και ό,τι αλλά βιβλίο βραβευμένο με Πούλιτζερ. Είναι η ιστορία ενός ερμαφρόδιτου ατόμου από την παιδική του ηλικία μέχρι σήμερα. Απίστευτο συναίσθημα, απίστευτη αφήγηση.
Η πρόταση της Ζωής: Έρως ανίκατε μάσαν – Αύγουστος Κορτώ
Θέλεις κάτι αθυρόστομο; Κάτι αυτοσαρκαστικό; Κάτι καλοκαιρινό; Θα διαβάσεις το «Έρως ανίκατε μάσαν» του Αύγουστου Κορτώ. Ναι, του τύπου που συχνά πυκνά ακούς να τσακώνεται στα social media. Ο άνθρωπος είναι χείμαρρος και θα σε κάνει να γελάσεις δυνατά, απ’ έξω, κάτι που συμβαίνει σπάνια (πρόσεχε μη σε περάσουν για γραφική στην παραλία). Εύπεπτο, μικρό και με εξώφυλλο του Αρκά για να πουλάς και μούρη.
Η πρόταση της Δέσποινας: Με μολύβι Φάμπερ νούμερο 2 - Άλκη Ζέη
Πριν τρεις βδομάδες ήρθε από την Ελλάδα ο μπαμπάς στο σπίτι στο Μιλγουόκι, να με πάρει εμένα και όλα μου τα πράγματα και να πάμε με το αυτοκίνητο στην άλλη μεριά της χώρας- στο Πόρτλαντ. Πριν πακετάρουμε τα βιβλία της βιβλιοθήκης, κράτησε ένα στα χέρια του και είπε «αυτό θα το κρατήσω να διαβάζω και τίποτα στη διαδρομή». Ούτε καν είδα τι κρατούσε· ήθελα να τον κοροιδέψω, που πίστευε στ’αλήθεια πως μες στη φούρια ενός τιτανοτεράστιου road trip στην Αμερική αυτός θα έβρισκε χρόνο για βιβλία, πού νόμιζε ότι πάμε, να αράξουμε σε καμιά παραλία στα Χανιά? Δεν είπα τίποτα, μέχρι κάτι που έγινε την τρίτη μέρα του ταξιδιού.
Κάθε βράδυ γυρνούσαμε πτώματα, μετά από δωδεκάωρα οδήγησης και περιπλάνησης στις Μεσοπολιτείες, κι όμως αυτός έβρισκε χρόνο να διαβάζει το βιβλίο. Εκείνο το πρωί με ρώτησε «το έχεις διαβάσει αυτό;» «Ποιο είναι;» λέω. «Η αυτοβιογραφία της Άλκης Ζέη». Και τότε θυμήθηκα – την τελευταία φορά που είχα έρθει Ελλάδα, πέρυσι το καλοκαίρι, τρέχαμε στην Πολιτεία στην Ακαδημίας σαν τους τρελούς, να αγοράσω το τελευταίο βιβλίο της Άλκης Ζέη, «Με μολύβι Φάμπερ νούμερο 2». Το έφερα στην Αμερική, αλλά δεν το διάβασα ποτέ. Αυτό είχε διαλέξει να διαβάσει ο μπαμπάς στο road trip.
«Όχι» του απαντάω, «δεν το έχω διαβάσει».
«Ω ρε γαμώτο. Άρα πρέπει να το τελειώσω τώρα, μέχρι να φτάσουμε στο Πόρτλαντ. Δε θα με αφήσεις να το πάρω στην Ελλάδα ε?». Και φυσικά σαν καλή κόρη απάντησα «εννοείται δε θα σε αφήσω να το πάρεις πουθενά. Να κάτσεις να το τελειώσεις γρήγορα σε παρακαλώ». Πιο πολύ για να δω αν όντως θα ζοριζόταν να το τελειώσει, αλλά και γιατί εκείνη τη μέρα με είχε εκνευρίσει πάρα πολύ γιατί δε με είχε αφήσει να οδηγήσω ούτε μισό χιλιόμετρο.
Και το τέλειωσε! Και κάθε λίγες σελίδες σταματούσε, και κοιτούσε το παράθυρο, και γελούσε, ή συνοφρυωνόταν, ή κουνούσε το κεφάλι θυμωμένος. Και φεύγοντας μου το άφησε, και πριν ακόμα ξεκινήσω τη ζωή μου στην καινούρια πόλη, άρχισα να το διαβάζω. Τι είχα χάσει τόσους μήνες που δεν το είχα ανοίξει!
Δεν είμαι φαν των αυτοβιογραφιών, για την ακρίβεια τις αποφεύγω, τις βρίσκω βαρετές και συνήθως μου φαίνονται ματαιόδοξες, ψωνίστικες. Η Άλκη Ζέη όμως έζησε όντως μια ζωή μαγική, μπλεγμένη με τα γεγονότα της ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας: γνώρισε τον άντρα της στη διάρκεια της Κατοχής στην Αθήνα, έκανε παρέα με τον Γκάτσο, τον Ελύτη, τον Μποστ, τον Κάρολο Κουν, τη Μερκούρη, τη Λαμπέτη και πολλούς ακόμη που ξαφνικά γίνονται κι αυτοί ήρωες του βιβλίου, συμμετείχε στην οργάνωση της αντιστασιακής νεολαίας, έζησε τα γεγονότα του Δεκέμβρη του ’44 στην Αθήνα μαζί με την κολλητή της, τη Ζωρζ Σαρρή.
Αν μεγάλωσες με τη Μωβ Ομπρέλα και το Καπλάνι της Βιτρίνας, τότε δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτεσαι, τρέξε και αγόρασέ το σήμερα. Αλλά ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα πώς γράφει η Άλκη Ζέη, που δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι δυνατόν!, τότε πάρ’το και διάβασέ το, απλά για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Κι αν ακόμα δε σε έπεισα, πήγαινε με τον μπαμπά σου δυο βδομάδες στη Μοντάνα και δώστο σε εκείνον. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει αυτός.
