Δεν είναι εύκολο πράγμα να ερωτεύεσαι μια Ελένη. Για την ακρίβεια ισοδυναμεί με προσπέραση στην παλιά Εθνική οδό Αθηνών-Τριπόλεως. Στο τέλος όμως αναρωτιέσαι: Άξιζε; Την απάντηση θα την καταλάβεις μόνος, όπως και εγώ…
Του Δημήτρη Δρίζου
Δεν είμαι ο ευκολότερος άνθρωπος στον κόσμο. Μπορείς να ρωτήσεις τους φίλους μου, την οικογένεια μου, τα κορίτσια εδώ στο FollowMe. Αλλά υπήρξε κάποια εποχή στη ζωή μου που κατάφερα να είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου από ποτέ. Υπήρξε μια Ελένη τότε. Εκείνη η εποχή άλλαξε τη ζωή μου σε πολλά θέματα.
Ήταν πριν από 4 χρόνια, δεν θυμάμαι καλά (βασικά τόσα ήταν, αλλά το κάνω λίγο δραματικό το mood) που γνώρισα την Ελένη. Ήταν η στιγμή που οι γύρω μου ήταν θολές φιγούρες και το βλέμμα μου είχε καρφωθεί σε εκείνη και στα μάτια της. Δεν ήταν όμως η ομορφιά της (η κακούργα) που με τράβηξε. Ήταν αυτό το ατίθασο και ελεύθερο που εξέπεμπε. Η μελαγχολία πίσω από το χαμόγελο της, τα μαύρα μαλλιά της που την έκαναν τόσο εντυπωσιακή αλλά και απόκοσμα απλησίαστη.
Θυμάμαι πως ακριβώς ψιθύρισα στο «Γεια, είμαι η Ελένη» καμιά 10αριά φωνήεντα και σύμφωνα (λες και μίλαγα καμιά γλώσσα του Game of Thrones) και έβγαλα μια φράση μετά από 1 λεπτό «Εγώ… να… Δημήτρης… γεια». Αυτό ήταν. Αφού δεν μπόρεσα να βγάλω μια φράση ήξερα ότι είχα ερωτευτεί. Κάτι που απλά ήταν το έναυσμα για το πιο… αποτυχημένο love story στην ιστορία 10 παράλληλων συμπάντων!
Πως να τα κάνεις μούσκεμα ενώ σε θέλει η Ελένη
Αφού το πρόσωπο μου επέστρεψε στα κανονικά (για την εποχή) χρωματικά επίπεδα, αποφάσισα να μην κάνω κάτι. Απλά γιατί με ξέρω πως είμαι λίγο… Γκούφι σε αυτά τα θέματα. Παραδόξως, άρεσα στην Ελένη αρκετά. Ίσως απροσδόκητα και για εκείνη.Tόσο που ξενύχτησε για να δει το "V for Vendetta" επειδή είναι η αγαπημένη μου ταινία. Αλλά η εποχή δεν ήταν η καλύτερη. Δουλειά, τρέξιμο, μια σχέση ένθεν και ένθεν (εκείθεν και εντεύθεν), το γλυκό δεν μπορούσε να δέσει. Ήταν όμως θέμα χρόνου για εξομολογήσεις.
Οι οποίες έγιναν 6 μήνες μετά. Παραδόξως (again) από εκείνη. Το χρώμα στο πρόσωπο μου έγινε μπορντοροδοκόκκινο, όπως και κάθε φορά που μου μιλούσε. Μα κάθε φορά. Μετά ήρθαν (όχι οι μέλισσες, αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι) οι δικές μου εξομολογήσεις. Της εξήγησα πως το παραλήρημα γραμμάτων στην γνωριμία μας ήταν επειδή την ερωτεύτηκα όπως ο Έλληνας το σουβλάκι. Μην γελάς. Αυτό της είπα. Εκείνη γέλασε πάντως…
Κάθε φορά που πλησίαζε το πράγμα στο happy end γινόταν κάθε λογής κοσμοϊστορικό γεγονός. Απολύσεις, μειώσεις, επιστροφές πρώην, τσακωμοί και παρεξηγήσεις για βλακείες. Μπορεί και μια πτώση μετεωρίτη, να με συμπαθάς δεν θυμάμαι. Αλλά το βασικό ήταν πως ότι μπορούσε να πάει στραβά πήγαινε. Αποκορύφωμα ένας επικός τσακωμός και κανά 2μηνο αν θυμάμαι καλά (τόσο ήταν αλλά καταλαβαίνεις που το πάω…) χωρίς καλημέρα. Στο μισό μέτρο…
Πως καταφέρνει η Ελένη να τα κάνει μούσκεμα ενώ τη θέλεις
Όμως το δίμηνο έκανε καλό. Και σε εκείνη και σε εμένα. Εκείνη είδε πως με αδίκησε σε πολλά, εγώ σταμάτησα να είμαι obsessed στο να πάω κόντρα σε ότι συνέβαινε (είμαι Σκορπιός εγώ και επιμένω). Με την πολυπόθητη κουβέντα να έρχεται (επιτέλους) μαζί με ένα γενναίο ξεκαθάρισμα. Ο ένας ήθελε τον άλλον ακόμα. Αλλά το γυαλί που ραγίζει δεν κολλάει.
Τι μεσολάβησε στο παρασκήνιο εκείνης της άνοιξης δεν έχει σημασία. Ποτέ δεν θα έχει. Αλλά άλλαξε όπως σου είπα και παραπάνω η ροή της ιστορίας. Μια ιστορίας που είχε κάθε προοπτική αλλά… ΑΛΛΑ! Η ζωή είναι άδικη (ναι Κατερίνα, το έχουμε ξαναπεί).
Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι δική του. Ο τρόπος να επικοινωνήσει όσα θέλει τον διαφοροποιεί και τον κάνει ξεκάθαρο. Ε, αυτό το σημείο εμείς τότε το είχαμε περάσει στην στρατόσφαιρα. Κάτι εγώ (obsessed που λέγαμε) κάτι η Ελένη που δεν μέτρησε και δεν υπολόγισε κάποια πράγματα και... adios muchachos (που λένε και στο Mέχικο)!
Θεϊκές δυνάμεις και χαμός στο ίσωμα
Κάποια σοβαρά θέματα υγείας (δικά μου), κάποιες αποφάσεις ζωής (δικές της), κάτι ξανά το παρελθόν (μας) και μια σειρά παρεξηγήσεων, διέλυσαν κάθε ελπίδα να ξαναδώ εκείνο το κορίτσι. Έμαθα πως ήταν καλά τελευταία φορά που έμαθα νέα της. Μακριά από την Αθήνα…
Μερικές παρεξηγήσεις (ακόμα), τηλέφωνα που άλλος σήκωνε και άλλος απάνταγε, Facebook και block ολοκλήρωσαν ένα παζλ μαζικής καταστροφής. Η αλήθεια είναι πως δεν τα παράτησα όταν ξεπέρασα κάθε πρόβλημα που είχα. Ένιωσα πως έπρεπε να παλέψω. Έκανα σκέψεις, σχέδια, ακόμη και χιλιόμετρα για να διορθώσω κάθε δικό μου λάθος. Γιατί πάνω από όλα η Ελένη δεν ήταν απλά μια κοπέλα που ερωτεύτηκα. Ήταν και ένας άνθρωπος που με έκανε να χαμογελάω κάθε μέρα. Τα τείχη της Τροίας είχαν κλείσει μέσα τους τη δική μου Ελένη, με δική της επιλογή...
Τελευταία επικοινωνία ήταν ένα χρόνια πολλά και ένα απλό «Ευχαριστώ» από ένα μήνυμα. Το πρώτο μετά από 2 χρόνια (όχι, τόσο είναι. Καλά θυμάμαι), στη γιορτή της. Δεν έψαξα ξανά για εκείνο το κορίτσι…
Τελικά αξίζει να ερωτευτείς μια Ελένη και να την ξεπεράσεις;
Ναι, άξιζε. Αν γυρνούσα ξανά τον χρόνο πάλι θα την ερωτευόμουν και πάλι θα συστηνόμουν με μια ηλίθια γλώσσα. Ο κάθε άντρας έχει γνωρίσει τη δική του «Ελένη». Έναν άνθρωπο που δεν κατέληξε μαζί και έμεινε να αναρωτιέται γιατί. Όμως είναι καλύτερα και για τους δυο. Γιατί μαθαίνεις να εκτιμάς την απουσία και να δοκιμάζεις τα αισθήματα σου. Και στο τέλος δεν την ξεπερνάς. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Την κουβαλάς μαζί σου. Σε συντροφεύει σε κάθε ξενύχτι, σε κάθε μεθύσι (α) και σε κάθε φράση που ξεκινάει με το «αν τότε…». Και όταν ο χρόνος περνάει απλά μαθαίνεις με την παρέα της. Αυτό έμαθα εγώ και αυτό με συντροφεύει. Ξέρεις και εσύ μια Ελένη. Τη δική σου... Ίσως και οι γυναίκες που το διαβάζουν είναι η «Ελένη» κάποιου.
Γιατί ο Τρωικός Πόλεμος δεν ξέσπασε για καμιά… Φρόσω (όχι ότι έχω κάτι με το όνομα). Αλλά για μια Ελένη…
Σημείωση: Η ιστορία αυτή μπορεί να είναι αληθινή. Μπορεί και όχι. Όταν γνωρίσεις τη δική σου Ελένη θα καταλάβεις...