Η πρώτη ηλικιακή κρίση έφτασε. Το 3 μπήκε μπροστά στην ηλικία μου σήμερα (ναι, μην λέμε τα ίδια. Έχω και γιορτή και γενέθλια την ίδια μέρα) και η ζωή δεν θα είναι ξανά ποτέ η ίδια. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Εδώ είναι το ζουμί λοιπόν!
Ψέματα δεν θα σας πω. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Από την ημέρα που έγινα 29 σκεφτόμουν 2 πράγματα. Αν επιτέλους ο Ολυμπιακός φτιάξει ομάδα της προκοπής (με το ζόρι πάει η ομάδα ακόμη) και πως του χρόνου τέτοια μέρα θα γίνω 30. ΤΡΙΑΝΤΑ.
Και η μέρα ήρθε. Και μαζί και τα 30 και ένας πόνος στον προσαγωγό, που μάλλον είναι σημάδι γήρανσης. Ή θα φταίει το γυμναστήριο. Χρησιμοποιώ όποια δικαιολογία με βολεύει.
Λοιπόν, η κρίση των 30 με χτύπησε για καμιά ώρα. Μπορεί και λίγο λιγότερο. Αλλά με χτύπησε. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα λοιπόν η ζωή μου πέρασε μπροστά από τα μάτια μου. Καλά όχι και έτσι, αλλά τον απολογισμό μου τον έκανα. Και ενώ το ισοζύγιο περίμενα να βγει αρνητικό, γιατί πίστευα πως στα 30 μου είμαι μια αποτυχία και μισή (έτσι είπε και η πρώην μου πριν 2 χρόνια) τελικά ούτε καν ο δείκτης πλησίασε στο πλην.
Αλλά μέχρι τον δικό μου απολογισμό, θα απορείτε γιατί όλοι οι άντρες παθαίνουμε το σοκ μόλις μπει το 3 μπροστά στην ηλικία μας. Είναι το επίσημο τέλος της καλύτερης εποχής μας. Είναι η επίσημη έναρξη της ανηφόρας της ζωής. Καριέρα, δημιουργία οικογένειας, καθιέρωση. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, που τραγουδάει και ο Σάκης, με τον οποίο έχουμε γίνει κολλητοί από τον Ιούλη που γνωριστήκαμε Μύκονο (δεν κάνω πλάκα). Στην δεκαετία των 20’s τι μας ένοιαζε; Μια ωραία γκομενίτσα, σεξ, καφεδάρες και yolo. Άντε και το βράδυ μπύρες. Τώρα;
Ναι, μας νοιάζουν και αυτά, αλλά πλέον έχουν προστεθεί και άλλα ουσιαστικά πράγματα. Η Παρασκευή μοιάζει όαση, ενώ παλιά ήταν ακόμη μια μέρα για ξενύχτι.
Η εποχή της συνειδητοποίησης για κάθε άντρα είναι τα 30. Αυτό το 3 μπροστά είναι λες και γυρνάει τον διακόπτη και μας μετατρέπει σε καριερίστες, μας συμμαζεύει από τα ξενύχτια (και του καημού τα δίχτυα) και κάνει αυτό που υπόσχεται σαν άλλο beauty product με βάση την αλόη: Μας ξυπνάει!
Για καλή μου τύχη, το δικό μου ξύπνημα ήταν καλό. Διευθυντής στο site που αγαπάω, μια κοπέλα που με λατρεύει και μου το δείχνει κάθε μέρα, η οικογένειά μου έχει την υγεία της, ο Ολυμπιακός κερδίζει ένθεν και ένθεν εκείθεν και εντεύθεν και η ζωή στο Στρουμφοχωριό κυλάει αρμονικά.
Είναι όμως τελικά η ηλικία μόνο ένα νούμερο;
Όχι. Αλλά δεν είναι και λόγος για να πάθεις κατάθλιψη αν κλείνεις τα 30, τα 40, τα 50. Κακό δεν είναι να κάνεις τους απολογισμούς σου. Κακό είναι να αποφεύγεις να τους κάνεις. Γιατί δεν είναι δύσκολο να περάσεις την λεπτή κόκκινη γραμμή (σαν αυτή που τραβάει η Νατάσα Θεοδωρίδου) και να βρεθείς από το «η ηλικία είναι ένα νούμερο» στο «ρε φίλε βάλε επιτέλους μυαλό και ζήσε σαν άνθρωπος». Καθόλου δύσκολο.
Ναι, είμαστε όσο νιώθουμε. Και αυτό πρέπει να το έχουμε όλοι μπούσουλα στη ζωή μας ή όταν νιώθουμε τύψεις και ενοχές για κάτι που θέλουμε να κάνουμε και δεν το τολμάμε.
Το landmark των 30 πια είναι παρελθόν. Και η ζωή είναι όμορφη. Ίσως τελικά καλύτερη απ’ότι όταν ήμουν στην δεκαετία των 20 μου. Γιατί απλά τώρα τα πολλά και καλά ξεκαθαρίσματα έγιναν και υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν. Χαμένα χρόνια δεν είχα και δεν έχει κανείς. Απλά είναι μαθήματα μέσα στον χρόνο. Άλλοτε επώδυνα (πολύ) και άλλοτε πιο ανώδυνα.
Χρόνια Πολλά σε όλους λοιπόν. Να μεγαλώνετε όμορφα και να μην σταματάτε να παλεύεται για τα όνειρά σας. Ακόμη και αν είστε στα βαθιά… άντα!
ΥΓ: Καλή σχολική χρονιά στην μαμά μου, που στα –ήντα της (τα πρώτα), ξεκινάει σήμερα στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας. Και ναι, είμαι περήφανος!
ΥΓ 1: Ευχές μου στείλατε πολλοί που με διαβάζετε και σας είμαι ευγνώμων.
YΓ 2: Ααα και αυτό...
