Πέντε μήνες άκαπνη δεν είναι πολλοί αλλά δεν είναι και λίγοι. Είναι πέντε μήνες με περισσότερα χρήματα στην τσέπη, περισσότερες αντοχές στις σκάλες, στόμα που δεν είναι παντόφλα τα πρωινά, δάχτυλα χωρίς κίτρινα σημάδια.
Όμως πέντε μήνες χωρίς τσιγάρο σημαίνουν και λιγότερη απόλαυση κατεβάζοντας το πέρφεκτ τζιν τόνικ μου στο Μπελ Ρέυ, τον ελληνικό μου στο Γιασεμί, το chicken μπέργκερ μου στο Juicy Grill.
Πέντε μήνες χωρίς τσιγάρο σημαίνουν λιγότερη απόλαυση μετά το sex ή το φαγητό. Το τσιγάρο μου λείπει στα νεύρα, στη λύπη, στην χαρά μου. Μου λείπει στο διάλειμμα από τη δουλειά, μου λείπει στο κουτσομπολιό από τηλεφώνου με την κολλητή, μου λείπει το βράδυ πριν κοιμηθώ και το καλοκαιράκι στη βεράντα με ένα ποτήρι κρασί.
Μου λείπει όταν ντρέπομαι και δεν ξέρω τι να κάνω με τα χέρια μου, μου λείπει όταν θέλω να αποφύγω κάποιον. Μου λείπει η στιγμή του no thinking την ώρα που έβαζα τον καπνό πάνω στο χαρτάκι μου, μου λείπει η ζητιανιά του αναπτήρα απ'τον διπλανό μου, μου λείπει το βλέμμα συγκατάβασης κατά την ανακοίνωση του σερβιτόρου "λυπάμαι απαγορεύεται το κάπνισμα".
Δεν θα ξεχάσω το πρώτο τσιγάρο στο παρκάκι (ένα Silk Cut κίτρινο), το πρώτο πακέτο που βρήκε η μάνα μου και το "φόρτωσα" στην κολλητή μου, το καλοκαιρινό τσιγάρο με ηλιοβασίλεμα στην παραλία και στο άλλο χέρι μια Corona.
Τελοσπάντων. Περασμένα ξεχασμένα. Και συχνά λησμονημένα.
Aπό το τσιγάρο μπορεί να πέρασαν πέντε μήνες, αλλά από το 1996 όμως, πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια. Και τότε...