Σήμερα τα παιδιά παίζουν με τα Rabbits, τη Σκουπιδοπαρέα και με το... tablet. Πριν 20 χρόνια όμως εμείς, "κλέβαμε" κιμωλίες από το σχολείο και γράφαμε στην νουλάπα μας (αυτό ήταν το δικό μας tablet), βάζαμε στο μολύβι μας Ευχούλη και παίρναμε αγκαλιά την Κολλητούλα. Αν είσαι εκεί γύρω στα 30, ήδη ένα δάκρυ συγκίνησης κυλάει από τα μάτια σου. Αν πάλι είσαι από αυτούς που έχουν γεννηθεί μετά το '95, για σένα είμαστε... ρετρό.
Μικρό μου πόνυ
Μικρό μου πόνυ, μικρό μου πόνυ, η Άνοιξη ήρθε ξανά. Πάει το χιόνι, πάει το χιόνι, λιώνει στα βουνά. Και χτένιζες την όμορφη χαίτη του.
Ευχούληδες
Μολύβι που στο πίσω μέρος του δεν είχε ευχούλη, δεν ήταν μολύβι παιδιού των 90's. Φούξια, γαλάζια, κίτρινα και άλλα πόσα χρώματα των μικρών, αξιαγάπητων, τερατακιων.
Μπουγελόφατσες
Τις αγόραζες από τη "Δέλτα της Γειτονιάς". Η τιμητική τους ημέρα ήταν η τελευταία του σχολείου. Μαζί με τις νερόμπομπες σού χάριζαν μια από τις πιο όμορφες ημέρες του χρόνου. Τη μέρα του "Μεγάλου Μπουγέλου".
Σκυλάκι Go-Go
Με μπαταρία και λουρί, το λευκό σκυλάκι Go-Go, ήταν η κρυφή φαντασίωση όλων των θηλυκών της τάξης. Τελικά το πήρε η Δημητρούλα, το παίξαμε, το βολτάραμε και τελικά το βαρεθήκαμε (αφού από άσπρο το κάναμε μαύρο).
Κροκοδειλάκιας
Αυτός ο καταπληκτικός πράσινος, πλαστικός κροκόδειλος, που κάθε που πήγαινες να του αφαρέσεις το χαλασμένο δόντι με την κίτρινη τανάλια, έκλεινε το στόμα του. Και κλάμα.
Χλαπάτσες
Και οι μούτζες και οι άλλες "του κουτιού". Η πιο φθηνή λύση παιχνιδιού αλλά και η πιο αναλώσιμη. Με δύο "χλαπατσιές" (τι κακόηχη λέξη!), πέταμα.
Λαχανόπαιδα
"Άλλες φατσούλες, έχει το καθένα τους, μοναδικά σαν τα παιδιά". Το πιο ωραίο χαρακτηριστικό των λαχανόπαιδων, ήταν η μυρωδιά τους. Ακόμα την ανακαλώ στη μνήμη μου.
Παρλαμάμα/ Παρλαπίπης
"Καληνύχτα Παρλαμάμα. Καληνύχτα Παρλαπίπη". Δεν ζήτησα ποτέ κανέναν από τους δύο για δώρο από τον Άγιο Βασίλη, αλλά ευχαρισήθηκα να τους παίζω στο σπίτι της οδού Βλαχογιάννη.
Polly Pocket
To Polly Pocket ήταν στα χέρια σαν ένας μικρός θησαυρός. Μόνο αυτό μπορώ να θυμηθώ σχετικά με αυτό το παιχνίδι. Ένα συναίσθημα. Αυτό της χαράς που ξεχυλίζει από το στέρνο (υπερβολή;).
Χτυποκάρδια Στο Τηλέφωνο
Και κλάμα η κυρία. "Έχεις δίκιο, μου αρέσεις!". Ειδικά αν το έλεγε ο Αλέξης, στάζανε μέλια στο τηλέφωνο. Για τις άλλες. Για μένα, ο έρωτας ήταν ο Τέντυ. Ακόμα θυμάμαι το τηλέφωνό του (555-3535). Η απάντηση που πάντα έπαιρνα βέβαια, ήταν αποκαρδιωτική: "Λυπάμαι αλλά δεν είμαι εγώ".
Τέντυ μού προκάλεσες ψυχολογικά από τις τόσες χυλόπιτες να ξέρεις.
Από αυτή τη λίστα, σίγουρα λείπουν πολλά. Ξέρω ότι μόλις δημοσιευθεί αυτό το κείμενο, θα έρθουν σε εμένα και τους φίλους μου άλλα τόσα. Τα παραπάνω παιχνίδια ήταν απλώς τα πρώτα που μας ήρθαν στο μυαλό σε μία μίνι σύσκεψη στο γραφείο.
Δες εδώ τη λίστα με τα τραγούδια που ακούγαμε πριν 15 χρόνια (και πολύ διασκεδάζαμε).