Δεν είναι μόνο ο ταχυδρόμος που χτυπάει πάντα δυο φορές. Ο ηθοποιός -και πλέον σκηνοθέτης και παραγωγός- Jean-Marc Barr, ο οποίος πρωταγωνίστησε στη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στη Γαλλία τη δεκαετία του ’80, Το Απέραντο Γαλάζιο, επέστρεψε πριν από λίγες εβδομάδες στον τόπο του γυρίσματος, την Αμοργό.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟ
Θυμόμαστε όλοι το τέλος της ταινίας Απέραντο Γαλάζιο, όπου το σώμα του ηθοποιού εξαφανίζεται από την οθόνη ενώ ένα δελφίνι μοιάζει να τον κρατάει από το χέρι και τη μουσική του Eric Serra να ντύνει με την κατάλληλη ηχητική υπόκρουση το πλάνο που απαθανάτισε το πέρασμα του Γαλλοαμερικανού Jean-Marc Barr στην ιστορία του κινηματογράφου. Τότε είχαμε 1988 και ήταν μόνο 28 χρόνων. Σχεδόν 30 χρόνια αργότερα, ο Jean-Marc Barr επέστρεψε στην Αμοργό για να γυρίσει με τον σκηνοθέτη Jérôme Espla ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την ταινία και την επίδρασή της στον κόσμο της ελεύθερης κατάδυσης, αφού από τότε τα νερά της Αγίας Άννας στην Αμοργό, κάτω από το περίφημο Μοναστήρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας, όπου έγιναν τα γυρίσματα, έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς για το sport. Θα επιστρέψει στο νησί της Αμοργού για το πρώτο διεθνές τουρνουά ελεύθερης κατάδυσης Authentic Big Blue, το οποίο θα πραγματοποιηθεί μεταξύ 18 και 24 Σεπτεμβρίου. Θα εκπροσωπήσει, μαζί με τον Eric Serra, τους συντελεστές της ταινίας οι οποίοι μέσα από τους ρόλους πραγματικών μύθων της κατάδυσης του 20ού αιώνα, όπως του Jacques Mayol και του Enzo Maiorca, έδωσαν στον κόσμο της ελεύθερης κατάδυσης το πέπλο της λαϊκής μυθολογίας.
Είσαι στο Παρίσι τώρα;
Είμαι στο Παρίσι εδώ και δύο εβδομάδες. Πιο πριν ήμουν στην Αμοργό και προηγουμένως στη Σλοβακία για δύο μήνες. Ζω όμως στο Παρίσι από το 1993. Ήρθα από τις ΗΠΑ, έζησα κάποια χρόνια στην Αγγλία, μετά στην Ιταλία και εν συνεχεία στο Παρίσι. Από τότε δεν μετακινήθηκα ξανά.
Τι νιώθεις περισσότερο; Αμερικανός ή Γάλλος;
Έχω το προνόμιο να έχω δύο διαβατήρια και να γνωρίζω την ιστορία δύο χωρών. Έχω όμως την εξής ευαισθησία: είμαι πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Αποτελώ μέρος του αποικιοκρατικού πολιτισμού τόσο των Γάλλων όσο και των Αμερικανών που σκότωσαν τους Ινδιάνους, είχαν σκλάβους κ.λπ. Είμαι προϊόν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αφού γεννήθηκα στο Βερολίνο όπου υπηρετούσε ο πατέρας μου ως πιλότος της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας. Δεν θα ήμουν εδώ αν ο Hitler δεν εισέβαλε στην Πολωνία. Σήμερα υπάρχουν πολλά μεικτά ζευγάρια, τότε όμως δεν συνέβαινε εύκολα κάτι τέτοιο. Τα αεροπλάνα του πατέρα μου σημάδεψαν την εφηβεία μου.
Πώς νιώθεις ως υπήκοος μιας χώρας που έζησε τις πιο απροσδόκητες -από πλευράς αποτελέσματος- εκλογές στην ιστορία της;
Οι εκλογές στην Αμερική παραμένουν ένα show. Τα τελευταία 30-40 χρόνια όλα περιστρέφονται γύρω από το κέρδος. Ο Donald Trump είναι ένα τερατούργημα, ο Frankenstein του κέρδους. Αλλά και η Hillary είναι η ενσάρκωση της εξαγοράς της Washington από τις πολυεθνικές. Ο κόσμος έχει τυφλωθεί από ένα σύστημα μέσων μαζικής ενημέρωσης και έχει χάσει κάθε έννοια αξίας στην άυλη διάστασή της.
Εσύ τι ψηφίζεις;
Ψηφίζω την υποψήφια των Οικολόγων Jill Stein. Θέλω να αλλάξει η αμερικανική δημοκρατία.
Η φωτογραφία που βλέπω από το προφίλ σου στο facebook είναι από την Αμοργό;
Ναι, βρέθηκα πάλι εκεί με τον σκηνοθέτη Jérôme Espla για να γυρίσουμε ένα ντοκιμαντέρ για το Απέραντο Γαλάζιο και την επιρροή του στην ελεύθερη κατάδυση. Θα επιστρέψω στην Αμοργό τον Σεπτέμβριο για το Authentic Big Blue μαζί με τον συνθέτη του soundtrack της ταινίας Eric Serra.
Στην ίδια φωτογραφία κρατάς τον γιο σου, Jude.
Θα σου πω ένα στιγμιότυπο από τη ζωή μου, που είναι πολύ ιδιαίτερο για μένα. Είχα την ευτυχία να κρατάω στα χέρια μου τον πατέρα μου όταν ξεψυχούσε. Λίγο προτού πεθάνει μου χαμογέλασε με έναν τρόπο που με έκανε να νιώσω ασφαλής, ήρεμος. Ο γιος μου μού δίνει το ίδιο χαμόγελο. Επομένως υπάρχει ένα είδος μεταβίβασης.
Πώς ένιωσες όταν βρέθηκες στον τόπο όπου γυρίστηκε το Απέραντο Γαλάζιο 30 χρόνια αργότερα;
Δεν βρήκα -ευτυχώς- την Αμοργό ιδιαίτερα αλλαγμένη. Σίγουρα ήταν μια εμπειρία που σημάδεψε την ψυχή μου και με άγγιξε. Τρέφω τα πιο γλυκά συναισθήματα γι’ αυτό το νησί.
Τι σου έχει μείνει από αυτή την περιπέτεια του Απέραντου Γαλάζιου και της επιτυχίας του;
Ήταν μια περιπέτεια. Εννέα μήνες από τη ζωή μου σε απίστευτα μέρη, κάνοντας βουτιές 30 και 40 μέτρων χωρίς εξοπλισμό, μιλώντας αγγλικά με τη Rosanna Arquette και παίζοντας τον πρώτο βασικό ρόλο. Δεν βγαίνεις άμεμπτος από όλο αυτό.
Κάνεις ακόμα βουτιές; Πόσο βαθιά μπορείς να πας;
Όπως βλέπεις, καπνίζω ακόμα (σ.σ.: είχε ανάψει έναν μπάφο). Κάνω βουτιές 10-15 μέτρα. Μπορώ να κρατήσω την αναπνοή μου γύρω στο ένα λεπτό.
Το Απέραντο Γαλάζιο ήταν επίσης η γέφυρα που συνέδεσε την καριέρα σου με την Ευρώπη.
Προς την Ευρώπη; Στην αρχή το γύρισα στα αγγλικά, μετά στα γαλλικά, αλλά αυτή η ταινία μού έδωσε κυρίως την επιλογή για να συνεχίσω μια ευρωπαϊκή πορεία – ακόμα και αν ήταν σε αγγλική γλώσσα. Ήταν μια πορεία αυθεντική, που δημιουργούσε μια εναλλακτική απέναντι στο Hollywood.
Είπες ότι «μετά το Απέραντο Γαλάζιο έπρεπε να συνεχίσω το όνειρο του ηθοποιού».
Αυτό σήμαινε ότι ήμουν πολύ νέος για το επάγγελμα. Επομένως έπρεπε να το μάθω. Έπαιξα σε δυο-τρεις ταινίες, έγινα φίλος με τον Lars von Trier και επειδή οι γαλλικές ταινίες μπορεί να έχουν κάποιο κοινό εκτός χώρας αλλά περιορισμένης απήχησης, επέλεξα να υποδυθώ ρόλους στα αγγλικά.
Τι σε απωθεί από το Hollywood;
Στη δεκαετία του ’60 και του ’70 υπήρχε περισσότερο πάθος για να δημιουργηθούν ωραίες ταινίες. Τώρα η αξία του ηθοποιού κρίνεται από εταιρείες που στηρίζονται αυστηρά στο κέρδος. Ύστερα από δεκαετίες καπιταλισμού, αυτή η εμμονή για το κέρδος και τις υπερπαραγωγές, πολλές φορές με υπέρμετρη βία, κατά την άποψή μου, είναι επικίνδυνη. Δεν υπάρχει πλέον αυτή η πολιτιστική ανταλλαγή μεταξύ των φορέων μιας ταινίας που είναι απαραίτητη για την εξέλιξη του δράματος, της πλοκής. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, το φαινόμενο αυτό έγινε τρεις φορές πιο έντονο και τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα. Ο κινηματογράφος στην Αμερική έχει γίνει πολύ θεαματικός με action heroes, αλλά δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα. Το Hollywood είναι πλέον η νέα Σοβιετία.
Θεωρείς ότι αποτελείς ζωντανή απόδειξη ότι κάποιος μπορεί να γίνει διάσημος παίζοντας μόνο σε ευρωπαϊκές ταινίες;
Νομίζω πως αν γίνω καλός ηθοποιός, θα μπορέσω να είμαι και star.
Πώς συνάντησες τον Lars von Trier;
Μετά το Απέραντο Γαλάζιο ήμουν star και αυτό ακριβώς έψαχνε ο Δανός σκηνοθέτης. Είμαι μισός Ευρωπαίος και μισός Αμερικανός από τον πατέρα μου, άρα μιλούσα και καλά αγγλικά, πράγμα που ήταν ό,τι έπρεπε για τον ρόλο του Terry στο Δαμάζοντας τα Κύματα. Από εκεί ξεκίνησε η φιλία μας.
Αυτή η φιλία ήταν και ο καρπός που εισέπραξες από την επιτυχία του Απέραντου Γαλάζιου.
Ακριβώς, και ο Lars επωφελήθηκε από αυτό. Επίσης, δίπλα του έκανα την πρώτη μου ταινία ως σκηνοθέτης, παραγωγός και σεναριογράφος, το Lovers. Ως ηθοποιός έπαιξα σε επτά ταινίες του. Ξέρεις γιατί; Διασκεδάζω να παίζω με αυτόν τον σκηνοθέτη! Και δεν το κάνω για τα λεφτά.
Περισσότερα στο Down Town που κυκλοφορεί.