Έχει τραγουδήσει για 80.000.000 τηλεθεατές, απέρριψε ρόλο στο Broadway και άθελά του κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα του Michel Legrand. Ο Γιώργος Περρής εξήγησε στο περιοδικό DownTown πώς είναι να κάνεις διεθνή καριέρα. Παρακάτω ένα απόσπασμα από τη συνέντευξή του:
Είσαι ο ένας μη Αμερικανός τραγουδιστής που είπε τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ σε αγώνα του NBA. Πόσα εκατομμύρια άνθρωποι σε άκουσαν να τραγουδάς;
Θα ήταν 24.000 άτομα μέσα στην αρένα και σίγουρα πάνω από 80.000.000 τηλεθεατές. Μου το πρότεινε η δισκογραφική μου εταιρία η «Universal», καθώς έξι μήνες πριν είχε βγει ο πρώτος μου αγγλικός τίτλος με τίτλο «Picture This». Το έκανα δύο βράδια, το ένα για αγώνα μπάσκετ των New York Knicks και το άλλο για αγώνα χόκεϊ των New York Rangers. Πάντως, η αίσθηση της αρένας ήταν φοβερή. Τι στιγμή που τραγουδούσα τον Αμερικανικό εθνικό ύμνο ένιωσα πάρα πολύ Έλληνας γιατί μου δόθηκε αυτή η τιμή γνωρίζοντας από πού είμαι, ακριβώς γι’ αυτό που είμαι. Όταν μία ξένη χώρα σου ανοίγει με αυτόν τον τρόπο την αγκαλιά της, είναι βαθιά τιμή.
Τι σκεφτόσουν εκείνη τη στιγμή;
Το αστείο είναι πως όταν έφτασα στη μέση της αρένας και ήμουν έτοιμος να τραγουδήσω, ο διαιτητής φύσηξε τη σφυρίχτρα, έχασα τον τόνο και τελικά τον είπα μισό τόνο πιο ψηλά. Οπότε την ώρα που τραγουδούσα έτρεμα και έλεγα «Θεέ μου δεν θα μπορέσω να πω την τελευταία νότα, θα γίνω ρεζίλι των σκυλιών σε όλη την Αμερική». Δόξα τω θεώ τους άρεσε αλλά η καρδούλα μου το ξέρει.
Είναι αλήθεια ότι δέχτηκες πρόταση για να παίξεις στο Broadway και την απέρριψες;
Ναι. Όμως, την απέρριψα επειδή θεωρώ ότι δεν είμαι αρκετά καλός ηθοποιός και επειδή έχω την αίσθηση μιας τέτοιας ευθύνης. Δεν ήθελα να πάρω το ρίσκο τώρα που χτίζω κάτι και πάει τόσο καλά στο εξωτερικό. Νομίζω ότι είναι κάτι που δεν το έχω, ή δεν το έχω ανακαλύψει ή δεν το έχω δουλέψει.
Για το μέλλον τι ετοιμάζεις;
Τον Νοέμβριο, θα συνεργαστώ με τον Michel Legrand, ο οποίος είναι ο σπουδαιότερος εν ζωή κινηματογραφικός συνθέτης του κόσμου μαζί με τον Ennio Morricone. Σκέψου ότι έχει πάρει τρία Όσκαρ... Θα κάνουμε δύο συναυλίες στη Ρωσία, μία με τη συμφωνική της Μόσχας και μια με τη συμφωνική της Αγίας Πετρούπολης. Εκείνος θα διευθύνει και θα παίζει στο πιάνο. Η συνεργασία προέκυψε γιατί στον προηγούμενο μου δίσκο έκανα μία διασκευή από ένα δικό του τραγούδι, το «I will wait for you», η οποία του άρεσε πάρα πολύ. Με πήρε, λοιπόν, ο ίδιος να μου το πει.
Σήκωσες το τηλέφωνο και μιλούσατε σα να μη συμβαίνει τίποτα;
Δεν μπορείς να φανταστείς τι έκανα. Είμαι καραγκιόζης... Ο ίδιος είναι 80κάτι χρονών αλλά έχει νεανική φωνή. Οπότε σηκώνω τηλέφωνο και νομίζω πως είναι κάποιος φίλος μου που μου κάνει πλάκα. Και έτσι του λέω στα γαλλικά «Ρε φίλε και εγώ είμαι η βασίλισσα Ελισσάβετ». Και του το κλείνω στα μούτρα. Με παίρνει, λοιπόν, πίσω και επιμένει. «Όχι γεια σας είμαι ο Michel Legrand και θέλω να σας μιλήσω». Συνεχίζω εγώ λέγοντας «Και εγώ είμαι η μητέρα Τερέζα» και του το κλείνω δεύτερη φορά στα μούτρα. Την τρίτη φορά με παίρνει εκνευρισμένος πλέον και μου λέει «Μα σας παρακαλώ επιτέλους, εγώ είμαι!». Ήθελα ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί, να σκάσει μια βόμβα στο κεφάλι μου. Εν τέλει, μου είπε κάποια πράγματα για τη φωνή μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ.